«150 χρόνια μετά την ίδρυσή του το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο «γιορτάζει» μ’ ένα μοναδικό, στην ιστορία του Παγκόσμιου Πολιτισμού, ταξίδι μέσα στις χιλιετίες, μ’ επίκεντρο τον Άνθρωπο και την συγκλονιστική «Οδύσσεια» της αέναης πορείας του στον, δίχως τέλος, δρόμο της δημιουργίας.
Η μοναδικότητα του ταξιδιού αυτού προκύπτει από το ότι, καθώς ταιριάζει στον διαχρονικό Ελληνικό Πολιτισμό, τα εκθέματα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου εκπροσωπούν μέσα στο χρόνο όχι μόνο τον Έλληνα αλλά τον Άνθρωπο, γενικώς. Κι αυτό οφείλεται στο ότι, όπως η ιστορία του Πολιτισμού έχει δείξει και δείχνει αδιάκοπα, ο Έλληνας υπήρξε πάνω πριν απ’ όλα Άνθρωπος. Γι’ αυτό και ο Ελληνικός Πολιτισμός, από την ανατολή του, διαδραμάτισε τον ρόλο της κοιτίδας και του λίκνου του Παγκόσμιου Πολιτισμού.
Κάπως έτσι, τα 150 χρόνια του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου εκφράζουν γλαφυρά την ουσιαστική παγκοσμιότητα και παγκοσμιοποίηση του Πολιτισμού. Μια παγκοσμιοποίηση που διαφέρει ριζικά από κάθε άλλη και τιμά στο ακέραιο τ’ όνομά της, δοθέντος ότι αναδεικνύει τον Άνθρωπο ως καθολικό σύμβολο δημιουργίας και ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του, έτοιμο να προσθέσει στο γίγνεσθαι αλλά κι εξίσου έτοιμο ν’ αντισταθεί σε κάθε μορφής καταπίεση και, πολύ περισσότερο, σε κάθε είδους τυραννία. Δηλαδή τον Άνθρωπο ως εκφραστή και υπέρμαχο της Ελευθερίας, στην πιο γνήσια αλλά και την πιο παραγωγική μορφή της. Τον Άνθρωπο που στο ανοιχτό και πολύβουο θέατρο της Παγκόσμιας Ιστορίας υποδύθηκε, με την ίδια πάντα προσήλωση στον ιερό ρόλο του, άλλοτε τον Προμηθέα και άλλοτε την Αντιγόνη, έχοντας τον Ελπήνορα ως παράδειγμα προς αποφυγήν».
Κι επειδή «Οδύσσεια» δεν νοείται δίχως «Ιθάκη» ας θυμηθούμε, εν κατακλείδι, τους αρχικούς στίχους του Κωνσταντίνου Καβάφη από την δική του «Ιθάκη»:
«Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις».
Αυτό το νόημα υπηρετεί, κατά βάθος, η «Οδύσσεια» των 150 χρόνων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Καθώς και τον φωτεινό δρόμο που χάραξε το Ελληνικό Πνεύμα για την εμβληματική σταδιακή εξύψωση -κι εδώ ας θυμηθούμε επίσης τους στίχους του Έλιοτ– της ανθρώπινης σκέψης από την πληροφορία στη γνώση και από την γνώση στην σοφία. Κι εμείς, οι Έλληνες, οφείλουμε να συνειδητοποιούμε καθημερινά –δίχως αλαζονεία και κομπασμό αλλά εκπληρώνοντας, κυριολεκτικώς, χρέος έναντι της Ιστορίας και της κληρονομιάς των Προγόνων μας- ότι ήταν το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα που έφερε τον Άνθρωπο στον «Όλυμπο» του Πολιτισμού και θεμελίωσε πάνω του το οικοδόμημα του Παγκόσμιου Πολιτισμού, με θυρεό κι έμβλημα τον Παρθενώνα. Γι’ αυτό –κι εδώ η μαρτυρία του Αντρέ Μαλρώ, στην περίφημη ομιλία του για τον πρώτη φωταγώγηση της Ακρόπολης (28 Μαΐου 1959), είναι καταλυτική– δικαίως θεωρείται ότι ο Παρθενώνας ήταν, είναι και θα παραμείνει στο διηνεκές μοναδικό μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, αφού απ’ αυτόν άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πολιτισμός».