Κύριε Πρόεδρε,

Αποτελεί για μένα εξαιρετική τιμή το γεγονός ότι σας διαδέχομαι στην Προεδρία της Δημοκρατίας ύστερα από την ψήφο του Κοινοβουλίου. Γνωριζόμαστε από παλιά. Έχουμε διανύσει κοινές πορείες και μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες. Και εκείνο που κρίνω σημαντικό -και σας το οφείλω όχι μόνον ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά και ως Έλληνας πολίτης- είναι να σας αναγνωρίσω ότι ασκήσατε τα καθήκοντά σας κατά τρόπο άψογο, ιδίως την τελευταία περίοδο της οικονομικής κρίσης, όταν κληθήκατε να διασφαλίσετε την λειτουργία των θεσμών στο όριο του Συντάγματος, όπως είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε πολλές φορές με την άλλη μου, την ακαδημαϊκή, ιδιότητα, χωρίς να φανταζόμουν ποτέ ότι θα χρειαζόταν να το αποδείξω και στην πράξη. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό: Να αποχωρεί κανείς από την Προεδρία της Δημοκρατίας με αυτά τα εφόδια, αυτή την αναγνώριση, αυτή την υστεροφημία.

Όπως είπα και την ημέρα που εξελέγην, αυτή η μεγάλη τιμή έχει ήδη μετατραπεί σε μία μεγάλη ευθύνη. Οφείλουμε όλοι, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, να συμβάλουμε ώστε να βγει ο Τόπος από την βαθιά και επώδυνη κρίση. Μια κρίση η οποία αγγίζει πια τα όρια -αν δεν τα έχει ξεπεράσει- της ανθρωπιστικής κρίσης. Είναι ανάγκη να συμβάλουμε όλοι ώστε να καταπολεμήσουμε τις δύο μάστιγες, οι οποίες πλήττουν την κοινωνία μας: Την φτώχεια και την ανεργία. Και ιδίως την ανεργία των νέων. Θεωρώ και ως πατέρας και ως παππούς πια, αλλά κυρίως ως Καθηγητής που έζησα την αγωνία των φοιτητών μου, ότι η ανεργία των νέων στη σημερινή εποχή, Κύριε Πρόεδρε, είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη για την εξέλιξη του Τόπου. Είναι εκείνη που διχάζει την κοινωνία, γιατί οδηγεί στο συμπέρασμα ότι λόγω των δικών μας λαθών οι προηγούμενες γενιές δεν βοηθάμε τους νεώτερους και δεν τους δίνουμε την δυνατότητα να προσφέρουν αυτό που μπορούν. Και χωρίς τη συμβολή τους ο Τόπος δεν θα βρει το μέλλον του. Στην ουσία, δηλαδή, δεν αξιοποιεί ο Λαός και το Έθνος μας τις δυνατότητες των νέων ανθρώπων για να μπορέσουν να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους και να αποδώσουν αυτά που δύνανται. Γι’αυτό θεωρώ την ανεργία των νέων ως την μεγαλύτερη από τις δύο μάστιγες, για τις οποίες μίλησα προηγουμένως.

Ξέρω ότι ο αγώνας θα είναι δύσκολος. Και γι’ αυτό ο αγώνας πρέπει να είναι κοινός όλων των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων. Είναι δε ανάγκη να συνειδητοποιούμε πως ο αγώνας που δίνει η Ελλάδα δεν είναι μόνο για μας, Κύριε Πρόεδρε. Είναι και για την ίδια την Ευρώπη: Δίνοντας αυτόν τον αγώνα υπερασπιζόμαστε τις αρχές και τις αξίες της Ευρώπης. Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν επηρεάζει μόνον την Ελλάδα. Επηρεάζει όλον τον πλανήτη, ολοένα και περισσότερο. Επηρεάζει πρωτίστως την ίδια την Ευρώπη. Και, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια την οδηγεί σε βήματα προς τα πίσω σε σχέση με τους μεγάλους άξονες πάνω στους οποίους θεμελιώθηκε και πάνω στους οποίους πρέπει να κινηθεί το όλο της θεσμικό και πολιτικό της οικοδόμημα. Είναι γνωστό ότι οι τρεις πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται το αέτωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το ελληνικό πνεύμα, είναι οι θεσμοί από την εποχή της Ρώμης -αλλά οι δημοκρατικοί θεσμοί- και είναι η χριστιανική αντίληψη της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Αυτή είναι η Ευρώπη. Αυτή την Ευρώπη πρέπει να υπερασπισθούμε. Οι οικονομικοί κανόνες και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης ναι, πρέπει να εφαρμοσθούν στο ακέραιο, αλλά έτσι ώστε να συμβάλουν προς την κατεύθυνση της εμπέδωσης των πυλώνων, πάνω στους οποίους θεμελιώθηκε η Ευρώπη. Γι’αυτό είπα ότι πρέπει να αντιληφθούμε πως ο αγώνας της Ελλάδος είναι όχι μόνον αγώνας ενός Λαού, για να μπορέσει να θωρακίσει το μέλλον του, αλλά και ο αγώνας όλων των ευρωπαϊκών λαών προκειμένου να υπερασπισθούν τις αξίες της Ευρώπης.

Κύριε Πρόεδρε,
Σας εύχομαι μακροημέρευση. Όπως επίσης εύχομαι πραγματικά- και το λέγω με συγκίνηση- όταν θα έρθει η ώρα να αποχωρήσω από το Προεδρικό Μέγαρο εκείνος που θα με διαδεχθεί να μπορεί να μου απευθύνει αυτά, τα οποία σας είπα από την πλευρά μου.-

Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ