Η μεγάλη τιμή, την οποίαν που περιποιείτε, ανακηρύσσοντάς με Επίτιμο Δημότη του Δήμου Ελασσόνας, μου δίνει την ευκαιρία να παράσχω την εξής, αυτονόητη, διαβεβαίωση: Η ανακήρυξή μου αυτή δεν συνιστά απλώς διάκριση. Μου επιβάλλει, κυριολεκτικώς, το θεσμικό και ιστορικό χρέος ν’ αναδεικνύω, σε κάθε ευκαιρία και υπό όρους αντικειμενικής αλήθειας, την σημασία και την συνεισφορά του Δήμου Ελασσόνας στο πλαίσιο της ιστορικής μας διαδρομής ως Λαού και ως Έθνους.

I. Το χρέος αυτό λοιπόν θα με ακολουθεί εφεξής, πολλώ μάλλον όταν η συμβολή του Δήμου σας υπήρξεν εθνικώς καθοριστική όχι μόνον για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού αλλά και για την μετέπειτα επίτευξη των εθνικών μας στόχων.
II. Υπ’ αυτήν την έννοια η σημερινή επέτειος, ήτοι εκείνη της απελευθέρωσης της Ελασσόνας στις 6 Οκτωβρίου 2012, διδάσκει και εμπνέει τον Λαό μας και το Έθνος μας πολλαπλώς:

Α. Πριν απ’ όλα η επέτειος αυτή μας παρακινεί να τιμούμε τους πρώτους νεκρούς –μαζί μ’ εκείνους της Στρατιάς της Ηπείρου που, την ίδια μέρα, κατέλαβαν το Γρίμποβο κοντά στην Άρτα- κατά τον ιερό αγώνα για την απελευθέρωση των τότε υπόδουλων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ελληνικών εδαφών. Τους πρώτους νεκρούς οι οποίοι –κι αυτό οφείλουμε να το θυμόμαστε στο διηνεκές- έδωσαν διαστάσεις θριάμβου στην έναρξη του ένδοξου για την Ελλάδα Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου. Διότι εμείς, οι Έλληνες, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η γη της Ελευθερίας ποτίζεται με το αίμα εκείνων, οι οποίοι γνωρίζουν την αξία της και είναι έτοιμοι να θυσιασθούν γι’ αυτήν.

Β. Πέραν τούτου, η ως άνω επέτειος του Δήμου Ελασσόνας δείχνει σ’ εμάς, τους Έλληνες, τον δρόμο της ενότητας. Και, συνακόλουθα, του εθνικού χρέους υπέρβασης κάθε διχόνοιας καθώς και κάθε μικρόψυχης πολιτικής, κομματικής ή άλλης σχετικής διαφοράς, ιδίως όταν καλούμεθα να επιτύχουμε κρίσιμους εθνικούς στόχους. Θυμίζοντάς μας, ταυτοχρόνως, ότι η μακραίωνη και ένδοξη Ιστορία μας έχει αποδείξει ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα και πολύ πιο σημαντικά απ’ όσα θα μπορούσαν να μας διχάσουν.

Γ. Τέλος, η απελευθέρωση της Ελασσόνας στις 6 Οκτωβρίου 1912 επέτρεψε, στην συνέχεια, την ανακατάληψη των στενών του Σαρανταπόρου και -μετά την απελευθέρωσή της- την εκ νέου απόδοση του συνόλου της Μακεδονίας μας στον Εθνικό Κορμό. Της Μακεδονίας που, ως κοιτίδα του Πολιτισμού και της Ανδρείας των Ελλήνων, ήταν, είναι και θα παραμείνει Ελληνική. Αφού, όπως τόνισα και κατά τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης, οι μεν κιβδηλοποιοί και παραχαράκτες της ιστορίας, οι οποίοι τολμούν ν’ αμφισβητούν την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, γελοιοποιούνται με τους ασυνάρτητους ισχυρισμούς τους. Εκείνοι δε οι οποίοι, στο πλαίσιο της Διεθνούς Κοινότητας, τους παρακολουθούν αδιάφοροι –και πολύ περισσότερο «συμπαθούντες»- εκτίθενται ανεπανορθώτως ως, άμεσοι ή έμμεσοι, συνεργοί στο ανοσιούργημα του βιασμού της ιστορίας. Το οποίο, σημειωτέον, δεν υπόκειται σε πολιτική ή άλλη παραγραφή.

Σας ευχαριστώ θερμώς για την μεγάλη τιμή που μου επιφυλάξατε. Περισσότερο όμως σας ευχαριστώ γιατί μου υπενθυμίζετε το χρέος μου ως Προέδρου της Δημοκρατίας και ως Έλληνα. Να είσθε βέβαιοι ότι θα εξαντλήσω και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών μου για ν’ αρθώ στο ανάλογο ύψος αυτής της τιμής.-