Κύριε Δήμαρχε,

Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι έχω πλήρη συναίσθηση και της μεγάλης τιμής αλλά και του αντίστοιχου χρέους που συνεπάγεται για μένα, ιδίως κατά την άσκηση των καθηκόντων μου ως Προέδρου της Δημοκρατίας, η ανακήρυξή μου ως Επίτιμου Δημότη του Δήμου Αρταίων. Πολλώ μάλλον όταν από την Άρτα αναβλύζει ιστορία κι αντίστοιχες διδαχές για το Έθνος των Ελλήνων τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα π.Χ., κατά τις απαρχές του Βασιλείου της Ηπείρου, ως τις μέρες μας, με πρωταγωνιστές πάντοτε τους κατοίκους της, κράμα ηπειρώτικης λεβεντιάς κι εθνικής προσφοράς ανεκτίμητης πατριωτικής αξίας. Από το παράδειγμά τους και την ιστορική διαδρομή τους ας μου επιτραπεί, μ’ όλον τον κίνδυνο της αυθαιρεσίας της υποκειμενικότητας, ν’ αντλήσω τα εξής δύο, άκρως επίκαιρα, διδάγματα:
Το πρώτο κατάγεται από τον σημερινό εορτασμό της Πολιούχου της Άρτας, της Αγίας Θεοδώρας.

Α. Η Αγία Θεοδώρα ήταν η σύζυγος του Δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ Β΄ Κομνηνού. Καταγόταν από γενιά ευγενών και διακρινόταν για την ομορφιά της. Μόνο που δεν ήταν αυτά τ’ ανθρώπινα εφόδιά της, τα οποία οδήγησαν στην τελική καταξίωση και αγιοποίησή της, όπως βεβαιώνουν η πλήρης αποστροφή της στην κοσμική ζωή και η αφιέρωσή της στην αποστολή της κοινωνικής προσφοράς κατά το πνεύμα της Χριστιανικής Διδασκαλίας. Υπέμεινε καρτερικά ως και την ταπείνωση που της επιφύλαξε ο ματαιόδοξος κι επιπόλαιος σύζυγός της, ακολουθώντας το δύσβατο μονοπάτι μιας ιδιότυπης αυτοεξορίας στην άγονη περιοχή των Τζουμέρκων, κατά την διάρκεια της οποίας βρήκε τον τρόπο να συνεχίσει την κοινωνική της δράση υπέρ κάθε είδους πασχόντων. Το ίδιο μονοπάτι ακολούθησε κι όταν επανήλθε στο δεσποτικό ανάκτορο, ύστερα από την μετάνοια του Δεσπότη συζύγου της, η οποία έμεινε χαραγμένη, expressis verbis, στην βόρεια καμάρα της περικαλλούς μονής της Κάτω Παναγιάς, που ανεγέρθηκε απ’ αυτόν σ’ ένδειξη της μετανοίας του.

Β. Το παράδειγμα της Αγίας Θεοδώρας σ’ αυτή την, εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία για την Χώρα μας αλλά και για την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της, η οποία χαρακτηρίζεται αφενός από τον άμεσο κίνδυνο ρήξης της κοινωνικής συνοχής και του κοινωνικού ιστού και, αφετέρου, από την προσφυγική τραγωδία, μας διδάσκει:

1. Πρώτον, να μην ξεχνάμε ότι για ν’ αποφύγουμε την κοινωνική έκρηξη οφείλουμε να εμπνεόμαστε από τα ιδανικά του Ανθρωπισμού, ήτοι της Αλληλεγγύης και του Αλτρουισμού, που ρέουν από τις δίδυμες πηγές του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος και της Χριστιανικής Διδασκαλίας. Πηγές οι οποίες αρδεύουν πάντα το δένδρο της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιδέας, συνακόλουθα δε της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η οποία, με βάση τις αρχικές της ρίζες, δεν έχει μέλλον και προοπτική δίχως τον βασικό της πυλώνα που συνθέτει το Κοινωνικό Κράτος και η θεμελιώδης συνιστώσα του, η Κοινωνική Δικαιοσύνη.

2. Δεύτερον, να μην ξεχνάμε επίσης ότι με την ίδια νοοτροπία πρέπει να συμπεριφερθούμε –και συμπεριφερόμασθε άλλωστε προκαλώντας τον παγκόσμιο θαυμασμό- απέναντι στους πρόσφυγες πολέμου που ζητούν καταφύγιο και προστασία στην Ελλάδα, αλλά και στις λοιπές Χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

α) Το καθήκον μας, ως Ελλήνων, έναντι των προσφύγων προσδιορίζουν αφενός οι παραδοσιακές αρχές μας ως Λαού που ανέπτυξε, ήδη από την αρχαιότητα, τον θεσμό του Ικέτη. Και, αφετέρου, η έκφραση αγωνίας των προσφύγων πρωτίστως δε τα εκφραστικά μάτια των παιδιών -που πρέπει ν’ αναβοσβήνουν σαν φάροι συνείδησης- ακόμη δε περισσότερο οι ψυχές των παιδιών που κείτονται στο βυθό της Μεσογείου. Την οποία, μ’ επίκεντρο το Αιγαίο, έχουμε χρέος ν’ αποκαταστήσουμε ως θάλασσα του Φωτός, της Ειρήνης και του Ανθρωπισμού.

β) Την ίδια όμως νοοτροπία οφείλουν να υιοθετήσουν και να εφαρμόσουν στην πράξη οι Εταίροι μας εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι οποίοι πρέπει ν’ αντιληφθούν ότι στο κέντρο βάρους του –δυστυχώς ημιτελούς ως σήμερα- Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος βρίσκεται όχι το νόμισμα αλλά ο Άνθρωπος. Πράγμα που σημαίνει ότι δίχως αλληλεγγύη και στο ζήτημα της προσφυγικής τραγωδίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει μέλλον, αφού έτσι παραβιάζει μια από τις θεμελιώδεις αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται το αέτωμα του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος. Θα φανεί από την κρίσιμη Σύνοδο της 17ης Μαρτίου, όπου θα κριθεί εάν η Ευρώπη θα υπάρχει ή θα γκρεμιστεί. Ευρώπη χωρίς ανθρωπισμό δεν μπορεί να υπάρξει. Εκείνοι δε οι Εταίροι μας –ευτυχώς λίγοι- οι οποίοι δεν το αντιλαμβάνονται σήμερα ή πρέπει να συνετισθούν, ακόμη και υπό το βάρος των πιο αυστηρών κυρώσεων ή, αν δεν συνετίζονται, δεν έχουν θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι, άλλως, αυτή η μικρή μειοψηφία κρατών, με πολύ μικρή άλλωστε ευρωπαϊκή διαδρομή, θα προκαλέσει το τέλος του Ευρωπαϊκού Οράματος, το οποίο έχει θωρακίσει την Ευρώπη έναντι των κινδύνων του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και της έχει δώσει την δυνατότητα να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο, σε παγκόσμιο επίπεδο, ως προς την υπεράσπιση της Ειρήνης, της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού δηλαδή, και σε τελική ανάλυση, ως προς την υπεράσπιση του Ανθρώπου.
Το δεύτερο δίδαγμα κατάγεται από την πρόσφατη ιστορία της Άρτας, και σηματοδοτεί το χρέος ενότητας των Ελλήνων μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις του καιρού μας. Και για να γίνω σαφέστερος:

Α. Η Άρτα έχει βιώσει και έχει υποστεί το κόστος του εμφύλιου σπαραγμού, και μάλιστα μέσα στη δίνη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και των επακολούθων της. Όμως είναι η Άρτα που δικαιούται να επαίρεται για το ευγενές τέκνο της, τον επικεφαλής του ΕΔΕΣ Ναπολέοντα Ζέρβα, ο οποίος μπόρεσε να ξεπεράσει, χάριν του εθνικού συμφέροντος, τ’ ανθρώπινα και να γράψει, μαζί με τον αρχικό αντίπαλό του Άρη Βελουχιώτη, την εποποιία του Γοργοποτάμου.

Β. Σήμερα, όταν όλοι γνωρίζουμε ότι η πορεία της Ελλάδας προς το μέλλον που της αναλογεί και κυρίως προς την έξοδο από την βαθιά κοινωνική και οικονομική κρίση, η οποία διαβρώνει επικινδύνως και την όλη προοπτική της, είναι ζήτημα συλλογικής προσπάθειας, ας συνειδητοποιήσουμε από την Άρτα και την ιστορία της την εξής, αυταπόδεικτη, αλήθεια: Μόνο με ενωμένες τις δημοκρατικές δυνάμεις της Χώρας, ήτοι αφοσιωμένες στους βασικούς εθνικούς στόχους –βεβαίως με σεβασμό της πολιτικής και ιδεολογικής ιδιαιτερότητας καθεμιάς εξ αυτών- μπορούμε να φανούμε αντάξιοι του χρέους έναντι της Πατρίδας και έναντι του Έθνους. Κι ακόμη τούτο: Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι ο διχασμός υπήρξε πάντα ο μεγάλος εθνικός μας κίνδυνος. Ενώ η ομοψυχία μας ήταν η ασπίδα και το δόρυ που μας διασφάλισε τη νίκη στους κάθε μορφής καθοριστικούς αγώνες του Έθνους και του Λαού μας.

Κύριε Δήμαρχε,
Παρακαλώ –και είμαι βέβαιος γι’ αυτό- συνεχίστε, ιδίως σήμερα, την παράδοση των προγόνων μας στον δύσκολο δρόμο της δημιουργίας και της υπεράσπισης του εθνικού και του δημόσιου συμφέροντος. Από την πλευρά μου, μ’ εφόδιο και τον εξαιρετικά τιμητικό τίτλο του Επίτιμου Δημότη του Δήμου Αρταίων, θα πράξω –να είσθε βέβαιος γι’ αυτό- ό,τι μου αναλογεί ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με βάση το Σύνταγμα και την ιστορία του Λαού και του Έθνους μας.

Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΡΑΠΑΚΟΥΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ