I. Ελλάδα και Εξωστρέφεια είναι έννοιες αρρήκτως συνδεδεμένες. Και τούτο διότι η εξωστρέφεια αποτελεί, ανά τους αιώνες, συστατικό στοιχείο του DNA των Ελλήνων. Η πορεία της Ελλάδας είναι μια ατέρμονη «Οδύσσεια» μέσα στον ταραγμένο ωκεανό της Παγκόσμιας Ιστορίας, όπου «Ιθάκη» είναι το ίδιο το ταξίδι και, κατά συνέπεια, το αέναο «αρμένισμα» της Ελλάδας ως συμβόλου Πνεύματος και Δημιουργίας. Συμβόλου το οποίο δεν ανήκει μόνο στο Έθνος των Ελλήνων αλλά σε ολόκληρη την Ανθρωπότητα.II. Αυτή η, παγκόσμιας εμβέλειας, εξωστρέφεια έχει την ρίζα της στο Ελληνικό Πνεύμα. Το Πνεύμα στο οποίο οφείλεται, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος της, η ίδια η Δημιουργία του Ανθρώπου, ως ιδανικό αμάλγαμα Επιστήμης και Τέχνης. Και τούτο διότι το Ελληνικό Πνεύμα ήταν εκείνο που «ξεμάγεψε» την σκέψη του Ανθρώπου -κατά την φράση του Max Weber- μετατρέποντας για πρώτη φορά την πληροφορία σε γνώση και την γνώση σε σοφία, δηλαδή απαλλάσσοντας την σκέψη από τα σκοτεινά δεσμά του μύθου και της δοξασίας.
III. Αυτή την Ελλάδα της εξωστρέφειας τιμούν σήμερα από την μια πλευρά οι Έλληνες της Διασποράς, που διαπρέπουν ανά τον Κόσμο σε όλο το φάσμα της Δημιουργίας του Ανθρώπου. Και, από την άλλη πλευρά, Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα και αποτελούν, επίσης σε όλο το φάσμα της Δημιουργίας του Ανθρώπου, παγκόσμιο παράδειγμα προς μίμηση.
IV. Υπό τ’ ανωτέρω δεδομένα η διατήρηση αλλά και ενίσχυση της εξωστρέφειας είναι υπαρξιακό διακύβευμα για την Ελλάδα. Με την έννοια ότι η Ελλάδα μόνον υπό όρους εξωστρέφειας μπορεί να υπάρξει και ν’ αναδειχθεί αντάξια της μεγάλης Εθνικής μας Κληρονομιάς.
V. Για να καταστεί τούτο εφικτό -πράγμα το οποίο συνθέτει ένα Εθνικό μας, κυριολεκτικώς, Χρέος- δεν αρκεί η εμβληματική διάκριση των Ελλήνων που ξενιτεύονται. Οφείλουμε, επιπλέον, ν’ αξιοποιούμε στην Ελλάδα όλο το ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτουμε, αναγνωρίζοντας σε καθέναν αυτό που του αναλογεί και ανοίγοντάς του τον δρόμο για ν’ αναπτύξει ελευθέρως την προσωπικότητά του. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, εμείς οι Έλληνες, ότι ο πρώτος «ύμνος» προς την «Αριστεία» ανήκει στον Όμηρο, μεσ’ από την Ιλιάδα: «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων».