Κύριε Πρόεδρε, Αγαπητέ Φίλε,

Η φιλόξενη Αθήνα της Ιστορίας και του Πολιτισμού, αυτό το λίκνο της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, σας υποδέχεται σήμερα ως τον Πρόεδρο της Ιρλανδίας που εκφράζει με τον πιο ιδανικό τρόπο την Χώρα του.  Και, συγκεκριμένα, ως μια κορυφαία πνευματική προσωπικότητα, που έχει αφιερώσει την ζωή της στην υπηρεσία των αρχών και των αξιών της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

1. Οι Λαοί μας, που συνυπάρχουν και συνδημιουργούν ειρηνικά και αρμονικά στο πεδίο της Μεγάλης Ευρωπαϊκής μας Οικογένειας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μολονότι γεωγραφικώς βρίσκονται στις δύο άκρες της Ευρώπης, έχουν πολλά να μοιρασθούν. Στέκομαι μόνο στα εξής: Ελλάδα και Ιρλανδία είναι δύο μικρές γεωγραφικώς Χώρες, οι οποίες όμως διαθέτουν μια Διασπορά που ξεπερνά κατά πολύ το μέγεθός τους, ενώ οι πολίτες τους δεν μπορούν να ζήσουν παρά μόνον Ελεύθεροι και υπό καθεστώς Δημοκρατίας. Με άλλες λέξεις, για τους Λαούς μας η Ελευθερία και η Δημοκρατία, άρα η υπεράσπιση των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, είναι αρχές και αξίες βιωματικές και υπαρξιακές.
2. Στις 28 Μαΐου 1959, μιλώντας ως Υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας κατά την πρώτη φωταγώγηση της Ακρόπολης, ο Αντρέ Μαλρώ είχε χαρακτηρίσει τον Ελληνικό Λαό, ο οποίος γιορτάζει την Επέτειο του «ΟΧΙ» την 28^η Οκτωβρίου 1940, ως Λαό της Ελευθερίας και της Αντίστασης. Είμαι βέβαιος ότι, σ’ αντίστοιχη ευκαιρία και συγκυρία, θα μπορούσε να πει το ίδιο για τον Ιρλανδικό Λαό.

• Αυτοί οι οιονεί «δεσμοί αίματος» ανάμεσα στους Λαούς μας, εκφράζονται με τρόπο εμβληματικό μεσ’ από την σχέση δύο μεγάλων εκπροσώπων των αντίστοιχων Πολιτισμών μας. Του δικού σας Μπρένταν Μπίαν, που δυστυχώς έφυγε νωρίς, πλην όμως μας άφησε ένα συγκλονιστικό λογοτεχνικό έργο, στην κορυφή του οποίου τοποθετείται «Ένας Όμηρος», ο Μάικλ Κόλινς, πραγματικός ήρωας της Ιρλανδικής Αντίστασης.  Και του δικού μας Μίκη Θεοδωράκη, του εθνικών διαστάσεων Συνθέτη μας ο οποίος, το 1961, μελοποίησε το «Ένας Όμηρος» του Μπρένταν Μπίαν και τον έκανε παγκοσμίως γνωστό, αλλά και εν πολλοίς Έλληνα, αφού οι στίχοι του Μπίαν, μέσα από την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ανακαλούν και θα ανακαλούν πάντα στη μνήμη μας, μεταξύ άλλων, την τραγωδία της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και την Επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, απαρχή της πτώσης της Χούντας του 1967 και ανατολή της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

1. Αυτά τα ιστορικά κοινά ιδανικά μας μας δείχνουν τον δρόμο που πορευόμαστε μαζί μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υπερασπιζόμενοι την Ολοκλήρωσή της, ενόψει της οποίας ιδρύθηκε πάνω στα συντρίμμια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, προκειμένου να μην ζήσουμε, ποτέ πιά, την τραγωδία του και τους εφιάλτες του. Και ο προορισμός αυτός συνίσταται στην δημιουργία μιάς Ομοσπονδιακού τύπου Ευρώπης, βασισμένης στις θεσμικές αντηρίδες της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.  Υπό την προϋπόθεση αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να εκπληρώσει την φυσική αποστολή της όχι μόνον έναντι των Λαών της, αλλά και έναντι της Ανθρωπότητας, μιας και καθένας γνωρίζει ότι ο ρόλος της είναι, κυριολεκτικώς, Πλανητικός.  Και τούτο διότι αποτελεί κοινό τόπο, διεθνώς, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί, καλύτερα από κάθε άλλη οντότητα στην Διεθνή Σκηνή, να υπηρετήσει τις, τόσο κρίσιμες ιδίως στους ταραγμένους καιρούς μας, αρχές της Ειρήνης, του Ανθρωπισμού, της Αλληλεγγύης, της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης, κατ’ εξοχήν δε της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.
2. Είναι αυτή η συνεπής και αταλάντευτη κοινή μας πορεία που αποδεικνύει ότι οι Λαοί μας είναι συνειδητοί Ευρωπαίοι, ιστορικώς, πολιτισμικώς και ιδεολογικώς. Την Ευρωπαϊκή μας συνείδηση τεκμηριώνει, αμαχήτως, και το ότι μείναμε και μένουμε στο Ευρωπαϊκό Σκάφος με τεράστιες θυσίες για τους Λαούς μας, ορισμένες μάλιστα από τις οποίες δεν έχουν την γενεσιουργό αιτία τους σε δικά μας λάθη.  Ενώ την ίδια στιγμή άλλοι Εταίροι μας είτε δυστροπούν κατά την εκτέλεση στοιχειωδών ευρωπαϊκών υποχρεώσεών τους, όπως π.χ. εκείνων που αφορούν το Προσφυγικό Ζήτημα –«υπαρξιακό» για τον Ανθρωπισμό και τον Πολιτισμό της Ευρωπαϊκής μας Οικογένειας- είτε, ακόμη χειρότερα, εγκαταλείπουν το Ευρωπαϊκό Σκάφος λόγω αμιγώς οικονομικών υπολογισμών, αμφίβολης άλλωστε ορθότητας.  Στους πρώτους, διαμηνύουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι, για τους Λαούς της, χώρος δικαιωμάτων αλλά και χώρος υποχρεώσεων, που απορρέουν από την Ιστορία της και τον Πολιτισμό της, η εκπλήρωση των οποίων συνιστά στοιχειώδες χρέος που κρίνει το αν αξίζει κάποιος να θεωρείται Ευρωπαίος.  Ενώ στους δεύτερους, υπενθυμίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση υπήρξε πριν απ’ αυτούς και θα υπάρξει και χωρίς αυτούς, καλώντας τους, ταυτοχρόνως, να ξανασκεφθούν την ευρωπαϊκή προοπτική τους, ιδίως για την δική τους ιστορία και προοπτική.

Με αυτές τις σκέψεις υψώνω το ποτήρι μου και σας εύχομαι υγεία, δύναμη και διαρκή έμπνευση κατά την άσκηση των υψηλών καθηκόντων σας.  Και σας παρακαλώ να μεταφέρετε στον Φίλο Ιρλανδικό Λαό τις θερμές ευχές του Ελληνικού Λαού για ευημερία και δημιουργία, προκειμένου να κατακτήσει το ιστορικό μέλλον που του αναλογεί και του αρμόζει.-