Προς

Τον Δήμαρχο της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου

κ. Κωνσταντίνο Λύρο

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,

Αυτή την Ιστορική μέρα, κατά την Επέτειο της Εξόδου, σας στέλνω τις ακόλουθες λίγες σκέψεις ως ταπεινό «αντίδωρο» για τις μεγάλες τιμές που μου περιποιήσατε στο παρελθόν αλλά και ως φόρο τιμής, τον οποίο καταθέτω στο Μεσολόγγι όχι ως τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε ως Επίτιμος Δημότης σας, αλλά ως Έλληνας, για τον οποίο το Μεσολόγγι είναι Σεπτό Θυσιαστήριο  άντλησης Πατριωτικής δύναμης και υπόμνησης Χρέους.   Θα βρίσκομαι πάντα μαζί σας, θέτοντας τις, όποιες, δυνάμεις μου στην διάθεσή σας, για να διατηρήσουμε άσβεστη την μνήμη και τους συμβολισμούς ενός Τόπου, ο οποίος άνοιξε διάπλατα τον Ηρωϊκό δρόμο για την τελική ευόδωση της Εθνεγερσίας και δίδαξε τον Κόσμο τι σημαίνει Ελευθερία.

                                                             Αθήνα, 12 Απριλίου 2020

                                                                Κυριακή των Βαΐων

                                                            Προκόπιος Παυλόπουλος

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

Ο αχός από το Μεσολόγγι, εκείνο τον σκληρό Απρίλη της Εξόδου, δεν έχει σιγήσει.  Δεν θα σιγήσει ποτέ.  Μπορείς να τον αφουγκραστείς, να τον ακούσεις σαν πένθιμη καμπάνα ή και σαν εγερτήριο σάλπισμα, αρκεί ν’ αφήσεις την ψυχή σου αγνή – σα νάρχεται από τη μεταλαβιά – να νοιώσει τα μυστικά της Λιμνοθάλασσας.  Ν’ ανασάνει, μέσα στην εκκωφαντική σιωπή, τον αέρα μιας εγκαταλελειμμένης πελάδας της, να μυρίσει, μέσα στη νηνεμία της άνοιξης, την άρμη του νερού της.  Θ’ ακούσεις τα κανόνια, θ’ ακούσεις τα ντουφέκια, θ’ ακούσεις την κραυγή των Εξοδιτών, θα μυρίσεις τον καπνό και το αίμα, δίχως να φοβηθείς, δίχως να πάρεις το δρόμο της φυγής.  Θα μείνεις εκεί και θα συλλογιέσαι τι σημαίνει να είσαι Έλληνας.  Θα συναντάς, ξανά και ξανά, την Ελευθερία να σφίγγει στην αγκαλιά της μάνες και παιδιά, να γνέφει στοργικά στους Αγωνιστές που υψώνουν το σπαθί με το μάτι αγριεμένο, να μοιρολογάει, σαν Παναγιά κάτω από το Σταυρό, το ξόδι του Βύρωνα.  Το Μεσολόγγι ζει.