Κύριε Δήμαρχε,
Οι ειλικρινώς θερμές ευχαριστίες μου για την μεγάλη τιμή που μου επιδαψιλεύσατε συνοδεύονται, ουσιαστικώς αλλά και λόγω θεσμικού χρέους, από μιαν αυτονόητη επισήμανση: Η τιμή αυτή δεν αφορά το πρόσωπό μου. Αφορά την ιδιότητά μου ως Προέδρου της Δημοκρατίας, πράγμα το οποίο μετατρέπει την τιμή σε χρέος. Ένα χρέος το οποίο συνίσταται, κυρίως, στην αποστολή του σεβασμού και της ανάδειξης της ιστορικής μνήμης της Λαμίας και της Φθιώτιδας γενικώς, με όλους τους εθνικούς συμβολισμούς που τούτο συνεπάγεται.
Η καθοριστική συμβολή των κατοίκων, σε συνδυασμό με την σημαντική γεωγραφική θέση της περιοχής λόγω της φύσης της ως περάσματος από την Κεντρική στην Βόρεια Ελλάδα, συνέτειναν στο να γίνει λίκνο σημαντικότατων γεγονότων για το Έθνος μας, από την αρχαιότητα ως την σύγχρονη εποχή. Επειδή όμως θα ήταν μάταιο, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, να τ’απαριθμήσω όλα, ας μου επιτραπεί η επιλογή δύο μόνον απ’αυτά, με μοναδικό κριτήριο της επιλογής μου – που ελπίζω να μην είναι αυθαίρετη – τα διδάγματα, τα οποία εκπέμπουν μέσα στην, εθνικώς κρίσιμη, συγκυρία.
Ι. Το πρώτο από τα κατά τ’ανωτέρω γεγονότα αφορά την μάχη των Θερμοπυλών, το 480 π.Χ., της οποίας ο απόηχος καθορίζει για πάντα τον σφυγμό της παγκόσμιας ιστορίας, ως πρότυπο αυτοθυσίας για την επίτευξη μεγάλων στόχων, όπως περιγράφουν επιγραμματικώς οι στίχοι του Κωνσταντίνου Καβάφη:
«Τιμή σ’εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
ποτέ από το χρέος μη κινούντες∙»
Ιδίως δε καθορίζει, όπως θα τονίζω επιμόνως, την διαχρονική πορεία του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας της Δύσης, μ’επίκεντρο την διαχρονική πορεία του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας της Ευρώπης. Διότι είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι αν οι Έλληνες, και μάλιστα ενωμένοι, δεν απέκρουαν την Περσική εισβολή, η μοίρα της Δύσης, του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας της θα ήταν πολύ διαφορετική, και οπωσδήποτε διόλου καλλίτερη. Το αίσθημα αυτής της ιστορικής ευθύνης εμείς, οι Έλληνες, το είχαμε εμπεδώσει ήδη από την εποχή των Μηδικών Πολέμων, όπως καταδεικνύει, με τρόπο μοναδικό, η μαρτυρία του μέγιστου αρχαίου τραγικού μας, του Αισχύλου. Ο οποίος συνέγραψε το επιτύμβιο επίγραμμα, το οποίο χαράχθηκε μετέπειτα στον τάφο του, στην Γέλα της Σικελίας, υπενθυμίζοντας μεσ’ απ’ αυτό μόνο την συμμετοχή του στην Μάχη του Μαραθώνα, θεωρώντας την ως την κορυφαία εν ζωή τιμή του:
«Αισχύλον Ευφορίωνος Αθηναίον τόδε κεύθει
μνήμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας∙
αλκήν δ’ευδόκιμον Μαραθώνιον άλσος αν είποι
και βαθυχαιτήεις Μήδος επιστάμενος.»
Δηλαδή: «Τον Αθηναίο Αισχύλο, τον γιο του Ευφορίωνος, κλείνει μέσα του νεκρό αυτό το μνήμα της σιτοφόρου Γέλας. Για την ανδρεία του μπορεί να μαρτυρήσουν το άλσος του Μαραθώνα και ο μακρυχαίτης Μήδος, που την ξέρει καλά.»
Υπό την τρέχουσα δεινή κρίση και στην περιοχή μας η Ελλάδα, με αποκλειστικό γνώμονα την Ιστορία και τον Πολιτισμό της, καλείται να υπερασπισθεί ξανά τις αρχές και τις αξίες της Δύσης και της Ευρώπης που προανέφερα. Αυτή την φορά έναντι της απειλής των αδίστακτων εγκληματιών της τρομοκρατίας, που εκπορεύεται από απεχθείς εκφάνσεις του ισλαμικού φονταμενταλισμού – εντελώς ξένες βεβαίως προς τις πραγματικές αρχές της ισλαμικής θρησκείας – της οποίας το στίγμα καταγράφει, με ανεξίτηλα μελανά χρώματα, η άφατη τραγωδία στο Παρίσι.
Αυτή την αποστολή η Ελλάδα την φέρει σε πέρας μ’ευθύνη και αξιοπρέπεια. Διαχωρίζοντας αυτονοήτως, με μονάδα μέτρησης τον Άνθρωπο και την αξία του, τους εγκληματίες τρομοκράτες από τους πρόσφυγες του πολέμου στην Μέση Ανατολή, και συγκεκριμένα στην Συρία. Και στο πλαίσιο αυτό στέλνει στους Συμμάχους και Εταίρους της, ιδίως εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα διπλό μήνυμα: Πρώτον, ο πόλεμος στην Συρία πρέπει να τελειώσει χωρίς άλλη χρονοτριβή, και αυτό είναι αποστολή που οφείλει να επωμισθεί πρωτίστως η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως ο πιο ανιδιοτελής θεματοφύλακας του Ανθρωπισμού και της Δημοκρατίας. Δεύτερον, ως τότε η Ελλάδα φυλάσσει, πάντοτε υπό όρους Ανθρωπισμού και Δημοκρατίας, τα σύνορά της και τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δοθέντος ότι, κατά το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο, τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τα σύνορα των κρατών-μελών της, όπως καθορίζονται κυριάρχως από κάθε αρμόδιο κράτος-μέλος. Επομένως, η Ελλάδα καθορίζει κυριάρχως τα ως άνω σύνορα και η Ελλάδα προσδιορίζει, επίσης κυριάρχως, τον τρόπο φύλαξής τους. Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα έχει το αυτονόητο δικαίωμα ν’απαιτεί την συμβολή των Εταίρων της εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως προς την επίτευξη ενός τέτοιου ζωτικού σκοπού για την ίδια την υπόσταση του όλου Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος.
ΙΙ. Και το δεύτερο γεγονός αφορά την Μάχη του Γοργοποτάμου, στις 25 Νοεμβρίου 1942, της οποίας την επέτειο τιμούμε σήμερα. Μάχη, η οποία είχε ως κορύφωση την ανατίναξη της ομώνυμης σιδηροδρομικής γέφυρας. Η μάχη αυτή αποτελεί μιαν από τις σημαντικότερες πράξεις αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη, κατά την περίοδο του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, εξαιτίας του ότι συνέβαλε αποφασιστικώς στην τελική επικράτηση των Συμμαχικών Δυνάμεων εναντίον των Γερμανών και Ιταλών ναζιστών και φασιστών, κατά τις όλως κρίσιμες για την έκβαση του Πολέμου επιχειρήσεις στην Βόρεια Αφρική.
Η Μάχη του Γοργοποτάμου είναι ένα επικό επίτευγμα της Ενωμένης Εθνικής Αντίστασης, και για την ιστορική ακρίβεια επίτευγμα της γενναίας σύμπραξης του ΕΔΕΣ, υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα και του ΕΛΑΣ, υπό τον Άρη Βελουχιώτη. Αυτός είναι και ο λόγος που, με τις διατάξεις του ν.1285/1982, η επέτειος της Μάχης του Γοργοποτάμου καθιερώθηκε ως ετήσιος πανελλαδικός εορτασμός της Ενωμένης Εθνικής Αντίστασης.
Ιδίως υπό την σημερινή, εθνικώς κρίσιμη, εσωτερική και διεθνή συγκυρία, η Ιστορία θα είναι αμείλικτη αν δεν διδαχθούμε όσα πρέπει από την εμβληματική Μάχη του Γοργοποτάμου αλλά κι εκείνα που, δυστυχώς όμως, επακολούθησαν μετά την ηρωική Απελευθέρωση του Λαού μας και της Χώρας μας από την ναζιστική και φασιστική κατοχή. Και το σπουδαιότερο δίδαγμα συμπυκνώνεται στο ότι με αρραγή ενότητα οφείλουμε, πιστοί στα μεγάλα ιδανικά του Έθνους μας, να επιδιώξουμε τους στόχους που θα οδηγήσουν την Ελλάδα μας στον δρόμο της δημιουργίας και του μέλλοντος, ο οποίος της αρμόζει κατά τον ιστορικό προορισμό της.
Είπε ο κ. Δήμαρχος δεν ξεχνάμε τις εθνικές μας απαιτήσεις και για το κατοχικό δάνειο και για τις αποζημιώσεις. Ανήκω σε εκείνους που χρόνια ολόκληρα – και δεν αλλάζω γνώμη – έχω υποστηρίξει και υποστηρίζω από τη θέση του Καθηγητή, του βουλευτή, και βεβαίως από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας ότι οι επιδιώξεις μας αυτές είναι πλήρως νομικώς ενεργές και απολύτως δικαστικώς επιδιώξιμες. Είναι οι δύο φράσεις που έχω χρησιμοποιήσει και εμμένω σε αυτές. Και αυτή δεν είναι η άποψη του Προέδρου της Δημοκρατίας και μέχρι πρότινος Καθηγητή της Νομικής. Είναι η άποψη που έχουν κορυφαίοι νομικοί της Ευρώπης. Δεν αντιδικούμε με κανέναν. Ούτε ζητούμε «εκδίκηση». Άλλωστε το αίσθημα της εκδίκησης για μας τους Έλληνες είναι παντελώς άγνωστο. Αλλά όπως μας ζητούν να τηρούμε τις υποχρεώσεις μας, όπως μας ζητούν να τηρούμε το διεθνές δίκαιο, και εμείς αντιτάσσουμε το ίδιο. Με θεσμικούς λοιπόν και πολιτικούς όρους θα επιδιώξουμε αυτό που μας ανήκει μέσα από τα αρμόδια δικαστικά fora. Αυτό είναι εθνικό μας χρέος. Απαίτηση για τους παλιούς και τις γενιές που έρχονται. Θα την επιδιώξουμε όπως ταιριάζει στον Ευρωπαϊκό μας Πολιτισμό, με τους θεσμούς του Ευρωπαϊκού Δικαιικού Πολιτισμού. Και νομίζω πως η δικαίωση των Ελλήνων και σ’ αυτόν τον τομέα, είναι μια δικαίωση της ίδιας της Ευρώπης.
Τελειώνοντας, παρακαλώ να δεχθείτε την διαβεβαίωση και δέσμευσή μου ότι τα προαναφερόμενα ιστορικά μηνύματα, τα οποία θάλπει η μεγάλη τιμή που μου περιποιείτε, θα με ακολουθούν ως φωτεινοί δείκτες πορείας κατά την εκπλήρωση του θεσμικού μου χρέους ως το πέρας της θητείας μου, και όχι μόνον.
Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΛΑΜΙΩΤΗΣ
