Σεβασμιώτατε,
Άγιοι Πατέρες,
Κύριε Δήμαρχε,
Αγαπημένα παιδιά,

Είμαι σήμερα εδώ όχι μόνον για να τιμήσω την Μητρόπολη και τον Μητροπολίτη καθώς και τους Ευεργέτες, και ιδίως τον κ.Σαμπάχ, αλλά και για να εκφράσω εκ μέρους της Πολιτείας ένα ταπεινό ‘συγνώμη’ γιατί σ’αυτούς τους δύσκολους καιρούς η ίδια, μέσα από την κρίση που μαστίζει τον Τόπο μας, δεν μπορεί να προσφέρει για το Κοινωνικό Κράτος και τις υποδομές του εκείνα που θα έπρεπε και που είναι ο ρόλος της να προσφέρει.

Αυτό το μεγάλο κενό το οποίο είναι οδυνηρό για όλους μας, και προσωπικά για μένα, ευτυχώς για τον Τόπο μας και την πορεία του, ευτυχώς για το Έθνος μας και την πορεία του, το καλύπτουν άλλοι. Και όπως σας έχω πει και το επαναλαμβάνω – και δεν θα διστάσω ποτέ να το επαναλαμβάνω γιατί αυτή είναι η αλήθεια – το κενό αυτό το έχει καλύψει κυρίως η Εκκλησία και η Οικογένεια. Η Οικογένεια ως κύτταρο της κοινωνίας και η Εκκλησία ως πνευματικός ταγός μεσ’ από τα κελεύσματα του Ευαγγελίου.

Θέλω δε να πω εδώ ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’ και στους χορηγούς, ιδίως στον κ.Σαμπάχ. Και το πράττω αυτό γιατί είναι τόσο μεγαλύτερη η προσφορά του όσο προέρχεται από έναν άνθρωπο που ο τόπος καταγωγής του χειμάζεται και αυτός από τον πόλεμο και από την προσφυγιά. Και αυτή η χορηγία του δείχνει πόσο όλοι οι Λαοί του κόσμου πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι. Γιατί όλη η Ανθρωπότητα είναι μία ενότητα, όταν έχουμε να υπερασπισθούμε τον Άνθρωπο.

Επιτρέψτε μου να τελειώσω λέγοντάς σας, Σεβασμιώτατε: Πρώτον, χαίρομαι επειδή διαλέξατε αυτή την ημέρα, παραμονές Χριστουγέννων. Είναι η Γιορτή εκείνη, η οποία συμβολίζει με τον τρόπο της την σημασία και την αξία της Οικογένειας. Εμείς, οι Χριστιανοί, δεν ξεχνάμε ποτέ ότι η Φάτνη των Χριστουγέννων είναι η αρχετυπική μορφή της Οικογένειας μέσα από την πνευματικότητα, την οποία εκπέμπει η Εκκλησία μας και η Ορθοδοξία.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης – και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος για τον οποίο χαίρομαι που είμαι εδώ – ότι η Νέα Ιωνία είναι ένα από τα ‘προσκυνήματα της Προσφυγιάς’, για να το πω έτσι. Της Προσφυγιάς της Μικρασίας. Και αν αντιμετωπίσαμε την εποχή εκείνη, μετά τη στυγερή Γενοκτονία που οδήγησε στην Προσφυγιά, όλη την οδυνηρή περιπέτεια, αυτό οφειλόταν και τότε ακόμα στην Οικογένεια. Όταν οι πρόσφυγες ήρθαν στην Ελλάδα, η Οικογένεια ήταν εκείνη η οποία στήριξε όλους τους πρόσφυγες, όπως εδώ στη Νέα Ιωνία και που, βεβαίως, επέτρεψε στους πρόσφυγες να μεγαλουργήσουν, κάνοντας αυτό που δεν διενοείτο τότε κανένας: Να μπολιάσουν τον Τόπο μας, την Πατρίδα μας, την Ελλάδα, την Εστία μας την κοινή, με Πολιτισμό, να την μπολιάσουν με Πνεύμα, να την μπολιάσουν με το υγιές επιχειρηματικό δαιμόνιο.

Γι’αυτό είμαι πεπεισμένος – επειδή οι θεσμοί αυτοί λειτουργούν ακόμα, η Εκκλησία, η Οικογένεια, και στα μεγάλα και στα σημαντικά είμαστε όλοι μαζί, πέρα και έξω από πολιτικές διαφορές – ότι και τώρα θα αντεπεξέλθουμε στην κρίση, θα επουλώσουμε τις πληγές μας. Και σε λίγο καιρό, Σεβασμιώτατε, εύχομαι η Πολιτεία να μπορεί να κάνει αυτό που της αναλογεί μόνη της, υπό τις ευλογίες και τις προσευχές της Εκκλησίας. Βεβαίως, τιμώντας πάντα τους χορηγούς, αλλά επιτελώντας το καθήκον που είναι δικό της, με βάση και την ίδια την αποστολή της και με βάση το Σύνταγμα.

Θέλησα να σας πω αυτά τα λίγα λόγια λοιπόν, για να σας τονίσω ότι δεν πρέπει εσείς να μ’ευχαριστείτε που είμαι εδώ. Εγώ σας ευχαριστώ που μου δίνετε αυτή την ευκαιρία και για να σας πω αυτά που τα αισθάνομαι μέσα από την ψυχή μου, αλλά και για να μπορώ να παίρνω δύναμη ν’ασκήσω τα καθήκοντά μου σ’αυτούς τους καιρούς. Γιατί μόνον μαζί σας είναι δυνατόν να κάνω αυτό το οποίο πρέπει, παίρνοντας τα μηνύματα τα οποία εσείς μου στέλνετε και τα οποία αναλογούν σ’εμένα.

Εύχομαι Καλές Γιορτές, Καλά Χριστούγεννα, Καλή Χρονιά και να είσθε όλοι γεροί και δυνατοί.