Σεβασμιώτατοι,
Κύριε Υπουργέ,
Κύριοι Βουλευτές,
Κυρίες και Κύριοι,

Κύριε Δήμαρχε, φεύγοντας από την Πρέβεζα θέλω να σας διαβεβαιώσω για μιαν ακόμη φορά, ότι αυτή η σημερινή πρόσκλησή σας να βρίσκομαι εδώ μου έδωσε πολλή δύναμη. Και μην το θεωρήσετε υπερβολή, ούτε φιλοφρόνηση. Είναι μια αλήθεια. Γιατί από εδώ, από την επέτειο, από τις δυνατότητες των ανθρώπων παίρνει κανείς δύναμη, για να καταλάβει πόσο εμείς, οι Έλληνες, είμαστε ικανοί, πόσο μπορούμε να τα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε κάθε κρίση, υπό τον διπλό όρο ότι μένουμε σταθεροί στις μεγάλες μας επιλογές και είμαστε ενωμένοι στα μεγάλα και τα σημαντικά.

Η επέτειος η σημερινή -η μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους, μας διδάσκει – όπως είπα και πριν λίγο σε μια δήλωσή μου έξω από την εκκλησία – ότι ο Πολιούχος της Πρέβεζας, με τον βίο του και το μαρτύριό του, μας έχει αφήσει μια μεγάλη κληρονομιά. Κληρονομιά της Χριστιανοσύνης, ιδίως δε της Ορθοδοξίας μας. Και αυτή η κληρονομιά, υπαρξιακή κυριολεκτικώς για τον Πολιτισμό και την Δημοκρατία μας, είναι η Αγάπη και η Αλληλεγγύη. Είναι η Αγάπη και η Αλληλεγγύη, που έχουν την δύναμη να μετατρέπουν την απλή συνύπαρξη των ανθρώπων, την κοινωνική συνύπαρξη, σε κάτι πολύ πιο σημαντικό και ουσιώδες: Σε μία αληθινή Κοινωνία Ανθρώπων, όπου καθένας μοιράζεται με τον άλλον τις κοινές αγωνίες και τα μεγάλα προβλήματα.

Και αυτό το δίδαγμα της Αλληλεγγύης, της μετατροπής της απλής συνύπαρξης σε Κοινωνία Ανθρώπων, αφορά και τον Τόπο μας, αφορά και την μεγάλη μας Οικογένεια, την Ευρωπαϊκή Οικογένεια. Μην νομίζετε ότι μόνον εμείς έχουμε κρίση. Η κρίση μαστίζει και την Ευρώπη, άσχετα αν αυτό δεν φαίνεται ή τουλάχιστον δεν το συμμεριζόμαστε όλοι όσο θα’πρεπε. Εμείς, οι Έλληνες, και λόγω του ότι υφιστάμεθα τις συνέπειες της κρίσης αλλά και επειδή είμαστε πολύ πιο ευαίσθητοι απέναντι στον Άνθρωπο, το νοιώθουμε περισσότερο. Αλλά πρέπει να τονίσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι για να μπορέσει η Ευρώπη να προχωρήσει, για να μπορέσει το Οικοδόμημα να φθάσει εκεί που όλοι ποθούμε, δηλαδή στην ολοκλήρωσή του, θα πρέπει παράλληλα με την οικονομική πρόοδο, παράλληλα με την ανάπτυξη, που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για το οικοδόμημα αυτό, να μπορέσουμε να ενώσουμε την Ευρώπη σε επίπεδο Λαών και σε επίπεδο Ανθρώπων.

Δεν θα κουράζομαι να το λέγω όχι μόνον εδώ αλλά και πέρα από τα σύνορα της Χώρας μας ότι επίκεντρο της Ευρώπης δεν είναι η οικονομία, αλλά ο Άνθρωπος. Γιατί η οικονομία φτιάχτηκε για να υπηρετεί τον Άνθρωπο και όχι το αντίστροφο. Αυτό γίνεται αντιληπτό τούτες τις ώρες μέσα από τη διπλή κρίση που μαστίζει την Ευρώπη: Την Προσφυγική κρίση και την οικονομική κρίση. Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι για να μπορέσουμε να κρατήσουμε το Οικοδόμημα ενωμένο, όπως όλοι το αναγνωρίζουν τώρα, με κορυφαία την χθεσινή δήλωση της Καγκελαρίου της Γερμανίας, της κας Μέρκελ, πρέπει όλοι μαζί να πορευθούμε στους κοινούς μας σκοπούς.

Αλλά πρέπει, για να γίνει αυτό, να καταλάβουμε ότι τα μεγάλα προβλήματα μόνο με Αλληλεγγύη μπορούμε να τ’αντιμετωπίσουμε. Το Προσφυγικό για να το φέρουμε σε πέρας, με βάση τις Αρχές και τις Αξίες μας, μόνο με Αλληλεγγύη μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Λαοί που δεν είναι αλληλέγγυοι σ’ένα κατ’εξοχήν ανθρωπιστικό θέμα, αυτοί οι Λαοί είναι μακριά από το Ευρωπαϊκό όραμα. Και σε ό,τι αφορά την οικονομική κρίση ξέρουμε όλοι πόσο οφείλεται στο ότι διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες. Διευρύνονται τα χάσματα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους Λαούς. Όπως, επίσης, σε κάθε Κράτος διευρύνεται το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σ’ εκείνους που κατέχουν την οικονομική δύναμη και σε αυτούς που δεν την κατέχουν. Η Ευρώπη, λοιπόν, πρέπει να σκεφτεί αυτή τη στιγμή – και ευτυχώς το σκέφτεται, το βλέπουν όλοι – πώς ξεκίνησε. Τι ήταν εκείνο που οδήγησε τους οραματιστές της να φτάσουν σ’ αυτή τη σκέψη, να δημιουργηθεί το οικοδόμημα τούτο και να εξελίσσεται. Ήταν οι εφιάλτες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι οποίοι δεν πρέπει να ξαναγυρίσουν ποτέ μπροστά μας. Άρα, λοιπόν, τον δρόμο για την πορεία προς το μέλλον μας το δείχνουν οι ρίζες της Ευρώπης.

Κι εμείς, οι Έλληνες, τις υπηρετούμε. Τις υπηρετούμε γιατί, ας μην το ξεχνάμε, το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα στηρίζεται κατά βάση στον πυλώνα που λέγεται ‘Ελλάδα’. Ελλάδα μέσα από το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, Ελλάδα, επίσης, μέσα από την Χριστιανοσύνη και την Ορθοδοξία. Γιατί, -και δεν θα κουράζομαι να το λέγω- τρεις είναι οι πυλώνες του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος: Το πνεύμα της Αρχαίας Ελλάδας, η Ρώμη, με την έννοια του Κράτους, την έννοια του Νόμου και του Κράτους Δικαίου και η Χριστιανοσύνη, με την έννοια της Αγάπης και της Αλληλεγγύης.

Αυτές οι αρχές είναι εκείνες που μας ενώνουν σήμερα στον Τόπο μας. Γιατί, όπως τόνισα στην αρχή, όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε εμείς οι Έλληνες, εφόσον όμως, μένουμε αταλάντευτοι στην πορεία μας, όπως τώρα, στην Ευρωπαϊκή μας πορεία και όταν είμαστε ενωμένοι στα μεγάλα και τα σημαντικά. Και είναι βέβαιο ότι οι δημοκρατικές δυνάμεις του Τόπου μπορεί να έχουν τις επιμέρους διαφορές τους, που είναι απολύτως σεβαστές. Είναι απολύτως σεβαστές, επίσης, οι διαφορές που έχουν όσον αφορά την προσέγγιση για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να πάμε μπροστά. Αλλά σε ό,τι αφορά την επίτευξη του στόχου, εκεί δεν υπάρχει το ζήτημα να διασπασθεί το εθνικό μέτωπο. Παραμένει αρραγές. Το αποδείξαμε, το αποδεικνύουμε και θα το αποδείξουμε. Το οφείλουμε όχι μόνο στην Ιστορία μας, όχι μόνο στον Λαό μας, το οφείλουμε και στο ότι εμείς πρέπει να συμβάλλουμε, στο μέτρο που μας αναλογεί, για να χτίσουμε την Ευρώπη την οποία οραματιζόμαστε.

Ίσως θα με ρωτάτε γιατί εμμένω τόσο πολύ σ’ αυτή την έννοια της Ευρώπης. Σας το λέγω ότι πέραν του ότι είναι το κοινό μας Οικοδόμημα, η κοινή μας Εστία, η Ευρώπη έχει έναν ρόλο να διαδραματίσει σ’ ολόκληρο τον Κόσμο. Ο ρόλος της Ευρώπης είναι παγκόσμιος. Δεν λέω ότι εμείς, οι Ευρωπαίοι, μονοπωλούμε την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Αλλά η Ευρώπη, επειδή ακριβώς έτσι δημιουργήθηκε, αυτή είναι η Ιστορία της, αυτός ο Πολιτισμός της, είναι η πιο κατάλληλη δύναμη και οι Λαοί της είναι οι πιο ευαίσθητοι για να υπερασπισθούν στον δύσκολο και ταραγμένο κόσμο αυτά τα ιδεώδη. Χωρίς την Ευρώπη, ας μην αυταπατώμεθα, ούτε Ειρήνη ούτε Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει, τουλάχιστον στο μέγεθος εκείνο το οποίο όλοι επιθυμούμε.

Γι’ αυτό σας λέγω ότι φεύγοντας από εδώ σήμερα, με τα μηνύματα της Εκκλησίας, με τα μηνύματα του κόσμου της Πρέβεζας που μέσα στη δυσκολία κάνει αυτό που λέει το όνομά της, το «πέρασμα» από την δυσκολία στο αύριο, αναχωρώ έχοντας πάρει τις δυνάμεις εκείνες που πρέπει να έχω κι εγώ στο πλαίσιο των καθηκόντων μου για να υπηρετήσω τον θεσμό λέγοντας και πράττοντας αυτό που τόνισα προηγουμένως: Το σκάφος μας αταλάντευτο στην Ευρωπαϊκή μας πορεία και το σκάφος του Λαού μας αταλάντευτο στην πρόοδο για να ξεφύγουμε από αυτή την κρίση. Να είστε βέβαιοι ότι θα τα καταφέρουμε.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.-