Γνήσιο τέκνο της Κρητικής Γης, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης συνδύασε, με συνέπεια, την πολιτική και την επιστημονική του σταδιοδρομία. Τον απορρόφησε η πολιτική, ως πραγματική αποστολή, ενώ η ιατρική επιστήμη ήταν γι’ αυτόν μέσο προσφοράς στον Άνθρωπο.
- Γόνος παλιάς πολιτικής οικογένειας στην Κρήτη, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης έδειξε την έμφυτη τάση του για την πολιτική από πολύ νωρίς, ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια. Ειδικότερα:
Α. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και πήρε το πτυχίο του το 1958. Μολονότι ήδη είχε ασχοληθεί με την ενεργό πολιτική, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης δεν εγκατέλειψε την επιστήμη. Απόδειξη, μεταξύ άλλων, και το ότι το 1970 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η διδακτορική του διατριβή ήταν αφιερωμένη στην «Συχνότητα του Σακχαρώδους Διαβήτου επί των Ελλήνων». Και σ’ όλη του την ζωή άσκησε, με τον τρόπο του, την Ιατρική Επιστήμη όχι κατ’ επάγγελμα αλλά παράλληλα με την πολιτική, ως προσφορά στον Άνθρωπο, όπως προεκτέθηκε.
Β. Πρωτοεξελέγη Βουλευτής του Νομού Ρεθύμνης -και ως το τέλος του πολιτικού βίου εκλεγόταν εκεί Βουλευτής- με την ΕΡΕ το 1958, και επανεξελέγη στις εκλογές του 1961 και 1963. Μετά την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας εκλεγόταν συνεχώς Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας από το 1974 ως και το 2004. Άσκησε υπουργικά καθήκοντα, σε διάφορα υπουργεία, στις Κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή, Γεωργίου Ράλλη, Τζανή Τζαννετάκη, Ξενοφώντα Ζολώτα και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
- Εν είδει απολογισμού, και δίχως πρόθεση ωραιοποίησης -άλλωστε errare humanum est, και στην πολιτική- τα σημαντικά θετικά χαρακτηριστικά του Πολιτικού Γιάννη Κεφαλογιάννη μπορούν, νομίζω, να συνοψισθούν στα εξής:
Α. Το βασικό πολιτικό του χαρακτηριστικό ήταν η παροιμιώδης πολιτική του συνέπεια. Εντάχθηκε στην ΕΡΕ και, μετά την Μεταπολίτευση, ακολουθώντας πάντα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πολιτεύθηκε, ως το τέλος, με τη Νέα Δημοκρατία. Πέραν τούτου όμως, και ανεξάρτητα από τις -θεμιτές πάντα- προσωπικές του φιλοδοξίες, υπηρέτησε υποδειγματικά και όλους τους άλλους Αρχηγούς της Νέας Δημοκρατίας, συγκεκριμένα δε τον Γεώργιο Ράλλη, τον Ευάγγελο Αβέρωφ, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Μιλτιάδη Έβερτ, τον Κώστα Καραμανλή, τον οποίο στήριξε με πάθος στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, διαβλέποντας από νωρίς τις μεγάλες ηγετικές του ικανότητες και τέλος τον Αντώνη Σαμαρά.
Β. Το άλλο, συναφές με το προηγούμενο, πολιτικό χαρακτηριστικό του Γιάννη Κεφαλογιάννη ήταν το «δέσιμό» του με τον Τόπο του: Την Κρήτη, τον Νομό Ρεθύμνης και ιδίως την γενέτειρά του, τα Ανώγεια. Δεν είναι μόνο ότι εκεί πολιτεύθηκε σ’ όλη του την πολιτική πορεία. Είναι, πολύ περισσότερο, ότι η Κρήτη και τ’ Ανώγεια «σημάδεψαν» βαθιά την ζωή του, και ιδίως τον χαρακτήρα του. Υπ’ αυτή την έννοια τόνισα, ευθύς εξ αρχής, ότι ο Γιάννης Κεφαλογιάννης υπήρξε γνήσιο τέκνο της Κρητικής Γης.
Γ. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του Γιάννη Κεφαλογιάννη είναι η στάση ζωής που υιοθέτησε έναντι του πολίτη. Ουδέποτε πήρε αποστάσεις από το Εκλογικό Σώμα, και μάλιστα πέρα και έξω από την ιδιαίτερη εκλογική του Περιφέρεια. Θεωρούσε την επαφή με τον πολίτη κορυφαίο πολιτικό χρέος και καθημερινό μέλημα. Και τούτο διότι πίστευε πάντοτε ότι ο πολιτικός πρέπει, εξ ορισμού, να τελεί στην υπηρεσία του Λαού.
Δ. Επιπλέον, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης διέθετε το πολιτικό θάρρος που αναλογεί στον πραγματικό πολιτικό. Ένα θάρρος που συνίσταται στην υπεράσπιση των θέσεών του, δίχως υπολογισμό του λεγόμενου «πολιτικού κόστους» και δίχως υποταγή στις κάθε είδους σειρήνες του λαϊκισμού.
Ε. Τέλος, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης υπήρξε πάντα οπαδός, και μάλιστα στην πράξη, της συναίνεσης στα μεγάλα και τα σημαντικά, ιδίως δε στα Εθνικά μας Θέματα. Αυτή δε η συναινετική στάση ήταν τόσο περισσότερο αξιόπιστη ακόμη και έναντι των αντιπάλων του, όσο καθένας αναγνώριζε ότι τα προσωπικά του «πιστεύω» ήταν ειλικρινή, ενώ ακόμη και όταν υπερασπιζόταν μετά πάθους τις θέσεις του ουδέποτε ενέδωσε στον πειρασμό των ευτελών προσωπικών επιθέσεων εναντίον εκείνων, με τους οποίους διαφωνούσε.
Υπό τα ως άνω δεδομένα, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης άφησε πίσω του ένα πολιτικό πρότυπο, το οποίο τον κατατάσσει, δίχως αμφιβολία, στους πολιτικούς που τίμησαν την αποστολή τους. Σ’ αυτό συνέβαλε και το ότι τα όποια πολιτικά λάθη του -ανθρώπινα καθώς τόνισα πριν- δεν στάθηκαν ικανά να επισκιάσουν τις πολλές και σημαντικές πολιτικές του αρετές. Αιωνία η μνήμη του.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΠΕ ΜΠΕ/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
