Εκπληρώνω οφειλόμενο χρέος εγκαινιάζοντας σήμερα την εμβληματική -και κυριολεκτώ- Έκθεση που έχει τον τίτλο: «Αλέκος Φασιανός – Βαγγέλης Χρόνης, 30 χρόνια φιλίας. Ζωγραφική και ποίηση». Μιλώ για πραγματικό χρέος, δοθέντος ότι ο Αλέκος Φασιανός και ο Βαγγέλης Χρόνης είναι, κατά γενική ομολογία και αναγνώριση, δύο κορυφαίοι εκπρόσωποι του Πολιτισμού μας. Ειδικότερα δε εκπρόσωποι της Παιδείας εκείνης, η οποία συνθέτει τον πυρήνα του Πολιτισμού μας, ο ένας ως καταξιωμένος, στο ακέραιο, ζωγράφος και ο άλλος ως εμπνευσμένος, με απτά δείγματα γραφής, ποιητής.

Στον σύντομο -άλλωστε τα πολλά λόγια σε τέτοιες περιπτώσεις είναι περιττά και, κυρίως, φτωχά για να εκφράσουν την ουσία της πραγματικότητας- αυτόν χαιρετισμό μου, ας μου επιτραπεί να επεξηγήσω το γιατί θεωρώ τον Αλέκο Φασιανό και τον Βαγγέλη Χρόνη ως κορυφαίους, όπως είπα, εκπροσώπους της Παιδείας μας και, επέκεινα, του Πολιτισμού μας. Κατά την ορθότερη διανοητική σύλληψή της η Παιδεία, εν γένει, συντίθεται από το σύνολο των έργων της Τέχνης και του Πνεύματος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλέκος Φασιανός, με την τόσο εκφραστική τέχνη του και ο Βαγγέλης Χρόνης, με το εκλεπτυσμένο πολυπρισματικό πνεύμα του, έχουν συμβάλει -και είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα εξακολουθούν πάντα να συμβάλλουν- καιρίως στην αέναη δημιουργική πορεία της Παιδείας μας και του Πολιτισμού μας. Και μάλιστα με τρόπο που ωθούν την Παιδεία μας και τον Πολιτισμό μας να επιτελέσουν μια σημαντική πτυχή της, οιονεί εκ φύσεως, αποστολής τους: Δηλαδή να ξεπερνούν αδιαλείπτως, και με εντεινόμενο ρυθμό, τα σύνορα της Πατρίδας μας, καταθέτοντας έτσι τις δικές τους, ανεκτίμητες, ψηφίδες στο Πάνθεο του κοινού μας Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.

Τελειώνω τον χαιρετισμό μου επιχειρώντας μια προσπάθεια λακωνικής διευκρίνισης του τρόπου, με τον οποίο ο Αλέκος Φασιανός και ο Βαγγέλης Χρόνης διαμορφώνουν αυτή την μεγάλη και πολυσύνθετη πολιτισμική τους συνεισφορά, επιλέγοντας, κατά κάποιο τρόπο, την άκρως εκφραστική οδό και μέθοδο της διαλεκτικής επικοινωνίας μεταξύ τους. Προς την κατεύθυνση αυτή δανείζομαι μιάν απλή αλλά πολύ περιεκτική σκέψη, από την εξομολόγηση του Αλέκου Φασιανού προς τον -καθολικώς αναγνωρισμένο- Επιμελητή της Έκθεσης κ. Τάκη Μαυρωτά: «Ένας ζωγράφος είναι μεγάλος, όταν μπορεί να εκφράζει αυτό που θέλει με το χρώμα και το σχέδιο, και ένας ποιητής με λέξεις». Τούτο σημαίνει ότι στην ζωγραφική η «μονάδα μέτρησης» είναι το χρώμα και το σχέδιο, ενώ «μονάδα μέτρησης» της ποίησης είναι η λέξη. Σε αυτό το «διανοητικό τοπίο» ο Αλέκος Φασιανός και ο Βαγγέλης Χρόνης διαλέγονται εδώ και χρόνια -και θα διαλέγονται στο μέλλον- δημιουργώντας μέσα σ’ έναν απαστράπτοντα χώρο πνευματικού φωτός και, επέκεινα, σφυρηλατώντας μιάν υποδειγματικώς γόνιμη πολιτισμική αλυσίδα, της οποίας οι κρίκοι είναι φτιαγμένοι από το πολύτιμο «κράμα» των χρωμάτων, των σχεδίων και των λέξεων.