Το ιστορικό φως, που αναβλύζει από την πηγή της Εξόδου και την θυσία των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» – η οποία ήταν απόφαση και όχι ανάγκη – παραμένει ανέσπερο, για τους Έλληνες αλλά και για ολόκληρη την Ανθρωπότητα, κυρίως δε για την Ευρώπη. Το Μεσολόγγι εκπέμπει, urbi et orbi, και σήμερα μέσα στην δεινή παγκόσμια οικονομική κρίση εκείνο που ο Διονύσιος Σολωμός εννοούσε ως «ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κ’ έρμο».

Τούτο το δίδαγμα πρέπει όμως να το αφομοιώνουμε μέσα στο χρόνο πρωτίστως εμείς, οι Έλληνες, «με λογισμό και μ’ όνειρο». Με τον «λογισμό» της συναίσθησης του χρέους μας για το παρόν και το μέλλον. Και με τ’ «όνειρο» να γίνουμε, επιτέλους, το παράδειγμα και για τους συνοδοιπόρους μας στην διεθνή κοινότητα και, ιδίως, για τους Εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με την αυτονόητο διευκρίνιση, όπως ήδη τόνισα, ότι και εκείνοι δεν επιτρέπεται να παραγνωρίζουν το χρέος τους απέναντι στην Ελλάδα. Και όχι μόνον για την Ελλάδα. Αλλά για το μέλλον και την προοπτική ιδίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης.