Το στυγερό έγκλημα κατά της Δημοκρατίας, που συντελέσθηκε την 21η Απριλίου 1967, πρέπει να μείνει, στο διηνεκές, ανεξίτηλο ιστορικό στίγμα. Ένα στίγμα που διδάσκει, πρωτίστως, την αξία της Δημοκρατίας. Και τούτο διότι:
Πρώτον, η Δημοκρατία, από την φύση της, είναι εύθραυστο θεσμικό και πολιτικό αγαθό, του οποίου η προστασία απαιτεί ακατάπαυστη εγρήγορση κατά συνείδηση.
Δεύτερον, οι κίνδυνοι για την Δημοκρατία όχι μόνον υφίστανται αλλά και μεταλλάσσονται πρωτεϊκώς, κατά τρόπο που καθιστά τις επιπτώσεις τους δυσμενέστερες, επέκεινα δε περισσότερον επώδυνες για τα θεμελιώδη δικαιώματα του Ανθρώπου και για την συνοχή του κοινωνικού συνόλου.
Και, τρίτον, ως Έλληνες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα κατά καιρούς τραύματα στο σώμα της Δημοκρατίας κατέστησαν για τον Ελληνισμό, εν γένει, τραύματα εθνικά, των οποίων η πλήρης επούλωση ακόμη δεν έχει επέλθει. Με όλες τις εντεύθεν συνέπειες για τον Λαό μας και το Έθνος μας.