Κύριε Δήμαρχε,
Κυρίες και Κύριοι,

Αισθάνομαι το «ευχαριστώ» εξαιρετικά ισχνό και, φυσικά, ανίσχυρο να εκφράσει τα ειλικρινή μου αισθήματά για την κορυφαία τιμή που μου επιδαψιλεύετε, ανακηρύσσοντάς με Επίτιμο Δημότη του Δήμου Σπάρτης. Μια τιμή που, αυτομάτως, μετατρέπεται σ’ εξίσου μεγάλο βάρος τήρησης θεσμικής και πολιτικής συμπεριφοράς, ανταποκρινόμενης στο εμβληματικό ιστορικό παρελθόν της Σπάρτης.

Παρακαλώ επιτρέψατέ μου να αιτιολογήσω αυτή την σκέψη, ξεκινώντας από τις παιδικές κι εφηβικές μνήμες μου, στην γενέτειρά μου την Καλαμάτα. Τότε, τα ταξίδια μου στην Σπάρτη ήταν συχνά, λόγω των δεσμών της οικογένειάς μου με φιλικές οικογένειες στην Λακεδαίμονα. Κι εδώ εξομολογούμαι ότι τον Ταΰγετο ουδέποτε τον ένοιωσα ως έναν ορεινό όγκο – τείχος, που χώριζε την Μεσσηνία από την Λακωνία, και αντιστρόφως. Για μένα ήταν μια ανάβαση προσμονής μεσ’ από ένα είδος αποθέωσης της φύσης. Ανάβαση, που μου επέτρεπε να βρεθώ στην κορυφή του «Μαγικού Βουνού» και να δω, το ίδιο έκθαμβος κάθε φορά, από ψηλά την Σπάρτη στην μέση της κοιλάδας του Ευρώτα. Μια Σπάρτη πάντα γαλήνια, σαν Νύμφη που ταξιδεύει αειθαλής στον ωκεανό της αιωνιότητας, ξεδιψώντας ακατάπαυστα με το ελιξίριο της ιστορικότητας.

Είναι, αυτονοήτως, μάταιο –θάλεγα ιερόσυλο από την πλευρά μου- να διατρέξω την ιστορία της Σπάρτης στο πλαίσιο αυτής της εκδήλωσης. Πολλώ μάλλον όταν, κατά γενική ομολογία, η ιστορία της Σπάρτης, που αναβλύζει από τη αρχετυπική πηγή των ομηρικών επών, δεν ανήκει πια μόνο στην Ελλάδα, αλλά σ’ ολόκληρη την Ανθρωπότητα. Γι’ αυτό επιλέγω να μείνω στο δίδαγμα που εκπέμπει στις μέρες μας η Σπάρτη για τον Λαό και το Έθνος μας μέσα σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία. Κατά την οποία καλούμεθα όχι απλώς να υπερασπισθούμε το παρελθόν μας αλλά, κυρίως, να χαράξουμε το μέλλον μας και, ιδίως, το μέλλον των επόμενων γενεών μέσα στην μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια. Και δη πρωταγωνιστώντας για την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, θεσμικής, πολιτικής και οικονομικής.

Σε δύο, τουλάχιστον, περιπτώσεις η Σπάρτη έδωσε για τον Ελληνισμό δείγματα αυτοθυσίας και υψηλών ιδανικών. Η πρώτη, αφορά τον Λεωνίδα και τους 300 στις Θερμοπύλες, απέναντι στους Πέρσες. Και η δεύτερη, αφορά τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο –την θυσία του οποίου τιμούμε σήμερα- απέναντι στον Μωάμεθ και τις ορδές του. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις οιονεί ρίζα της αυτοθυσίας είναι η εντολή της Σπαρτιάτισσας μάνας στον στρατιώτη γιό της, παραδίδοντάς του την ασπίδα του: «Ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς».

Παρακαλώ, λοιπόν, να δεχθείτε την διαβεβαίωσή μου ότι την άκρως τιμητική αναγόρευσή μου σ’ Επίτιμο Δημότη του Δήμου Σπάρτης την εκλαμβάνω περισσότερον ως εντολή εκπλήρωσης εθνικής αποστολής, κατά τις επιταγές του Συντάγματος, εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αποστολής, σύμφωνα με την οποία έχω ιερό χρέος να υπερασπισθώ, δίχως παρεκκλίσεις κι εκπτώσεις:
• Πρώτον, τα εθνικά μας θέματα και τα συνακόλουθα εθνικά μας δίκαια, όπως αυτά καθορίζονται με βάση το ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο του Ελληνισμού.
• Και, δεύτερον, την αδιατάρακτη πορεία της Χώρας μας στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πορεία, η οποία συνδέεται αναποσπάστως και με τον συνεχή αγώνα όλων εκείνων που σέβονται την ευρωπαϊκή προοπτική για την τελική θεσμική, πολιτική και οικονομική της ενοποίηση, πάνω στους τρεις πυλώνες τους οποίους σμίλεψαν οι ιδρυτές της. Ήτοι τους πυλώνες της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης και της Ειρήνης.

Σας ευχαριστώ θερμώς.

 

Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΡΟΣ