Το βιβλίο, ως πηγή γνώσης αλλά και συνακόλουθης έμπνευσης και αναψυχής, είναι αναντικατάστατο. Και τούτο γιατί, περ’ από την μοναχική ανάγνωση του περιεχομένου του –και μάλιστα υπό όρους που επιτρέπουν στον αναγνώστη να καθορίζει «κυριάρχως», άρα μ’ αίσθηση ελευθερίας, τον χρόνο και τον χώρο χρήσης του βιβλίου- αφήνει πάντα ανοιχτό, μεταξύ άλλων, κι ένα παράθυρο διανοητικής επικοινωνίας με τον συγγραφέα του. Ακόμη κι όταν αυτός είναι ανώνυμος.

Κάπως έτσι η σημερινή –εύχομαι κι ελπίζω πρόσκαιρη- παρακμιακή πορεία του βιβλίου συνεπάγεται, αναποδράστως, ένα είδος μείωσης του ζωτικού χώρου της γενικότερης ελευθερίας καθενός μας, επέκεινα δε ένα είδος μελαγχολικής επέκτασης του πεδίου της μοναξιάς μας.