Κύριε Δήμαρχε,

Πριν από κάθε άλλη αναφορά οφείλω, αυτονοήτως, να υπενθυμίσω ότι η σημερινή παρουσία μου εδώ, στη Κύπρο, συμπίπτει με την ημερομηνία της τραγωδίας στο Μαρί στην οποία, πέρα από τις τεράστιες καταστροφές, έχασαν τη ζωή τους επτά Εθνοφρουροί και έξι Πυροσβέστες της Κύπρου. Στη μνήμη τους, παρακαλώ να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή.

Κύριε Δήμαρχε,

Αποδέχομαι, ασμένως, την μεγάλη τιμή την οποία μου περιποιείτε ανακηρύσσοντάς με Επίτιμο Δημότη του Δήμου Μόρφου διευκρινίζοντας τούτο: Αφενός η τιμή αυτή δεν αφορά το πρόσωπό μου αλλά τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και, αφετέρου, η ως άνω τιμή, ακριβώς λόγω του συμβολισμού και της ουσίας της, μετατρέπεται αυτοθρόως σε ιερό εθνικό χρέος έναντι του Δήμου Μόρφου αλλά και, γενικότερα, έναντι της Μαρτυρικής Κύπρου και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το χρέος τούτο συνίσταται στο ότι και ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας αλλά και ως Επίτιμος, πλέον, Δημότης Μόρφου οφείλω να υπερασπισθώ, στο μέτρο που μου αναλογεί, την Κύπρο, την Μόρφου και τους Μορφίτες με «δόρυ» την Ιστορία των Ελλήνων, και με «ασπίδα» το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Συγκεκριμένα έχουν περάσει 42, σχεδόν, χρόνια από την βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την κατάληψη και της Μόρφου από τον «Αττίλα», στις 14 Αυγούστου 1974.

Α. Αυτό το όνειδος στρατιωτικής κατοχής και μάλιστα κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του σκληρού πυρήνα της, της Ευρωζώνης, δεν είναι επιτρεπτό να γίνει περισσότερο ανεκτό τόσο από την Διεθνή Κοινότητα όσο και, κυρίως, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού συνιστά, μεταξύ άλλων, κατάφωρη παραβίαση τόσο της διεθνούς όσο και της ευρωπαϊκής νομιμότητας.

Β. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η επιτακτική ανάγκη κατοχύρωσης της ελευθερίας επιστροφής όλων των Κυπρίων εκτοπισμένων στις αρχέγονες εστίες τους καθώς και η ένταξη κατεχόμενων περιοχών, όπως η Μόρφου, στην μελλοντική Ελληνοκυπριακή συνιστώσα της ενιαίας και κυρίαρχης Κυπριακής Δημοκρατίας. Χαίρομαι δε που η Κυπριακή Πολιτική Ηγεσία επαναλαμβάνει και επιβεβαιώνει, διαχρονικώς και αδιαλείπτως, την επιστροφή της Μόρφου υπό Ελληνοκυπριακή διοίκηση. Κάτι που, άλλωστε, αποτελεί όχι μόνο πανελλήνια ευχή και προσδοκία αλλά και βασική προϋπόθεση της, αμοιβαίως αποδεκτής, συμφωνίας ολοκληρωμένης και οριστικής λύσης του Κυπριακού Προβλήματος.

Ως προς την λύση αυτή, πάντοτε στο πλαίσιο των δικοινοτικών συνομιλιών, αισθάνομαι ιδιαίτερη ικανοποίηση ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και ως «βοηθός εκπληρώσεως» αναφορικά με την επίτευξη και την εμπέδωσή της, διότι το σύνολο, σχεδόν, της Κυπριακής Πολιτικής Ηγεσίας αποδέχεται πως η προαναφερόμενη λύση δεν μπορεί παρά να κινείται πάνω στους θεμελιώδεις άξονες του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου, οι οποίοι επιβάλλουν, τουλάχιστον, ότι:

Α. Η Κυπριακή Δημοκρατία νοείται μόνον ως Ομοσπονδιακό Κράτος, δοθέντος ότι κάθε μορφή Συνομοσπονδίας είναι μη συμβατή με το ευρωπαϊκό θεσμικό κεκτημένο, όπως τούτο απορρέει από το ευρωπαϊκό δίκαιο, πρωτογενές και παράγωγο. Και δη Ομοσπονδιακό Κράτος το οποίο θα προκύψει ύστερα από επανένωση των αρχικών τμημάτων του.

Β. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει μια και ενιαία διεθνή νομική προσωπικότητα erga omnes. Συνακόλουθα δε αφενός μια και ενιαία κυριαρχία και, αφετέρου, μια και ενιαία ιθαγένεια, την Κυπριακή, για το σύνολο των πολιτών της.

Γ. Η κατά τ’ ανωτέρω κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας αυτονοήτως συνεπάγεται ότι δεν είναι δυνατό να υπάρχουν εφεξής «εγγυήτριες δυνάμεις», δοθέντος ότι ο άκρως αναχρονιστικός αυτός «θεσμός» δεν είναι –κάθε άλλο μάλιστα- συμβατός με την σύγχρονη έννοια της κρατικής κυριαρχίας υπό όρους Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου.

Κύριε Δήμαρχε,

Όπως ήδη τόνισα φεύγω από την Κύπρο παίρνοντας μαζί μου τον τόσο τιμητικό τίτλο του Επίτιμου Δημότη Μόρφου ως σύμβολο εθνικού χρέους και ως πηγή διδαγμάτων, τα οποία οφείλουν να με καθοδηγούν κατά την άσκηση των καθηκόντων μου ως Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Να είσθε βέβαιος ότι θα πράξω, στο ακέραιο, αυτό που μου αναλογεί για να φανώ, εμπράκτως, αντάξιος της μεγάλης και ειλικρινούς εμπιστοσύνης

Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΒΡΑΑΜΙΔΗΣ