ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εκ μέρους της Ελληνικής Πολιτείας απονέμεται αυτή η ανώτατη διάκριση σε δύο κορυφαίους σύγχρονους Ελληνιστές, τον Nicola Crocetti και τον Michel Volkovitch, για την εμβληματική, κυριολεκτικώς, συνεισφορά τους στην μετάφραση και έκδοση, αντιστοίχως, στα ιταλικά και στα γαλλικά, εξαιρετικά αντιπροσωπευτικών έργων Ελλήνων λογοτεχνών από τις απαρχές του νεώτερου Ελληνικού Κράτους έως σήμερα.
Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμώς γι’αυτή την συνεισφορά σας. Και θέλω να επισημάνω ότι δεν αφορά μόνον την Ελλάδα. Η Ελληνική Λογοτεχνία – είμαι βαθιά πεπεισμένος – εξακολουθεί να πλουτίζει το Ευρωπαϊκό Πνεύμα και έτσι η συμβολή σας αυτή υπερβαίνει τα όρια της Ελλάδας. Είμαστε ευγνώμονες γι’αυτό. Αλλά και εσείς να έχετε την ηθική ικανοποίηση ότι η συμβολή σας υπερβαίνει την Ελλάδα, αφορά την Ευρώπη, αφορά το Ευρωπαϊκό Πνεύμα. Σε μια εποχή μάλιστα που το Πνεύμα αυτό πρέπει να ξαναβρεί τις ρίζες του και να υπερασπισθεί τις αρχές και τις αξίες που του αρμόζουν. Είναι η αποστολή της Ευρώπης όχι μόνο για τους Λαούς της, αλλά για ολόκληρο τον Κόσμο σ’αυτούς τους ταραγμένους καιρούς. Και η συγκυρία κατά την οποία σας απονέμεται αυτή η διάκριση εδώ, να θυμάσθε ότι έχει την δική της σημασία. Και πάλι σας ευχαριστώ πολύ.
NICOLA CROCETTI: Είναι μεγάλη η ευγνωμοσύνη για την τιμή που μου κάνετε, όπως και η συγκίνησή μου. Ευχαριστώ τον κύριο Πρόεδρο και όλη την Ελλάδα.
MICHEL VOLKOVITCH: Ταξιάρχης, λοιπόν… πού να το περίμενα… Δεν αισθάνομαι καθόλου αρχηγός, ‘commander’ στη γλώσσα μου. Και όμως, η θρησκευτική έννοια της λέξης έχει μια κάποια λογική. Οι μεταφραστές και οι εκδότες είναι ‘άγγελοι’. Με άλλα λόγια, αγγελιοφόροι, με τον συγγραφέα στον ρόλο του μακρινού Θεού. Αγγελιοφόρος είμαι και υπηρέτης των Ελλήνων Θεών του σήμερα. Φέρνω στους γαλλόφωνους ένα μεγάλο θησαυρό από ποιήματα, πεζογραφήματα και θεατρικά έργα.
Την Ελλάδα την υπηρετώ σχεδόν 40 χρόνια. Η συνάντησή μας στα 30 μου, ήταν μια καμπή στη ζωή μου, η μεγάλη καμπή. Γεννήθηκα τότε για δεύτερη φορά. Η Ελλάδα με έκανε άνθρωπο. Δημιουργήθηκε μεταξύ μας μια σχέση καθαρά ποιοτική, η οποία με τα χρόνια έγινε μάλλον φιλική, αδελφική, χωρίς να καταντήσει λιγότερο βαθιά, ίσα-ίσα. Περνάνε τα χρόνια, αλλά το πάθος δεν λέει να κοπάσει. Μεταφράζω μετά μανίας όπως παλιά, και μάλιστα η τωρινή κρίση αποτελεί ένα καινούργιο κίνητρο. Το θεωρώ καθήκον μου να δίνω τη μάχη και εγώ στο πλευρό των Ελλήνων, με τα δικά μου όπλα: Οθόνη, πληκτρολόγιο, ποντίκι. Άλλο κίνητρο, αυτό το πολυτιμότατο δώρο, το μετάλλιο. Μου το δίνει η Ελλάδα, σαν δείγμα αμοιβαίας αγάπης. Και το να βρίσκομαι τώρα παρέα με τον Nicola Crocetti, που τον είχα πάντα σαν παράδειγμα, αποτελεί μια επιπλέον τιμή και άλλη μια ενθάρρυνση.
Στην πορεία μου με βοήθησαν πάρα πολλοί άνθρωποι, φίλοι, εκδότες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς. Και οι κληρονόμοι συγγραφέων, οι συνεννοήσιμοι κληρονόμοι τουλάχιστον, θα ήθελα να τους ευχαριστήσω όλους, και όχι μόνο τους 17 αγαπημένους φίλους που ήρθαν σήμερα. Αλλά για να μη σας κουράσω θα περιοριστώ σε 5 ονόματα. Το πρώτο είναι το δικό σας, κύριε Πρόεδρε, αφού εσείς αποφασίσατε να φιλοξενηθούν για πρώτη φορά δυο ξένοι σε αυτό το μικρό όνειρο. Σας χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη. Μετά, έχω στο νου μου δυο θαυμάσιους και αγαπημένους μου δασκάλους με τους οποίους έμαθα πολλά: τον Χρήστο Παπάζογλου, τoυ Institute des Langues Orientales του Παρισιού και τον Κώστα Δημάδη στο ΙΜΧΑ της Θεσσαλονίκης. Και θέλω να πω, στον Ηρακλή Παπαλέξη που δεν μπορεί πια να με ακούσει, ότι πάντα μου λείπει, όπως λείπει σε όλους μας, τους ανθρώπους των Γραμμάτων. Τέλος, θέλω να πω ένα τρυφερότατο merci στην αρραβωνιαστικιά μου την Carol, εδώ παρούσα, χωρίς την οποία οι Εκδόσεις μας δεν θα υπήρχαν. Στην Carol που μας βοηθάει ακούραστα εμένα και την Ελλάδα, χωρίς να την ζηλεύει κιόλας. Λοιπόν, σήμερα γλεντάμε και από αύριο δουλειά πάλι. Έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμη. Σας ευχαριστώ.-
