«ΤΟ ΕΓΩ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΕΙΣ, ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ»

ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ EURO 2004 ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙ0 ΤΟΥ ΕΤΗΣΙΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κυρίες και Κύριοι, πρώτα απ’όλα, θέλω να ευχαριστήσω το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, τον κ. Ανδρέα Δρακόπουλο προσωπικώς, γι’αυτή την πρωτοβουλία που ανέλαβε. Γιατί είναι πολύ σημαντικό αυτό που συμβαίνει εδώ, σήμερα. Επιπλέον, θεωρώ χρέος μου να ευχαριστήσω και σας, εκ μέρους του Ελληνικού Λαού, για δύο πράγματα: Πρώτον, γι’ αυτό που πετύχατε εκείνη την εποχή, πριν 15 χρόνια. Δεύτερον, για το παράδειγμα, το οποίο έχετε αφήσει πίσω σας μ’ εκείνο το επίτευγμα. Γιατί ξέρετε αυτό το επίτευγμα θα μείνει ,αφού αποκτά σιγά-σιγά θρυλικές διαστάσεις, θα πηγαίνει στο βάθος του μύθου. Αλλά δεν θα ήταν τόσο σημαντικό αν αυτό που έπρεπε να μείνει δεν έμενε. Και αυτό που πρέπει να μείνει είναι το παράδειγμα, το οποίο έχετε δώσει όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, όχι μόνο για τον αθλητισμό, αλλά γενικότερα.

Παράδειγμα το οποίο συνίσταται στο τι πρέπει να κάνουμε εμείς, οι Έλληνες, αν θέλουμε να πετύχουμε μεγάλους στόχους, πώς τους θέτουμε και πώς τους επιτυγχάνουμε. Πρώτον, θέσατε τότε έναν μεγάλο στόχο μ’ έναν πραγματικό ηγέτη, τον Όττο Ρεχάγκελ. Πιστέψατε σ’ αυτόν, αυτό είναι το δεύτερο και, τρίτον, εργασθήκατε όλοι μαζί, μετατρέποντας το «εγώ» σε «εμείς» για να το επιτύχετε. Αυτό μας δίνει ένα παράδειγμα που πρέπει να το κρατήσουμε όλοι οι υπόλοιποι. Και εκείνοι που σας διαδέχθηκαν, αν θέλουν να επιτύχουν κάτι παρεμφερές πρέπει να το σκεφθούν ξανά και ξανά.

Αλλά σε ό,τι αφορά γενικότερα την προσπάθειά σας, έχω χρέος να πω ότι εμείς, από το δικό σας παράδειγμα, πρέπει να σκεφθούμε τα εξής, τουλάχιστον: Πριν απ΄όλα, εμείς, οι Έλληνες είμαστε φτιαγμένοι από την Ιστορία μας, από το «Εθνικό μας DNA», ας το πω έτσι, να επιτυγχάνουμε μεγάλους στόχους. Πρώτα να τους θέτουμε και έπειτα να τους επιτυγχάνουμε. Αλλά πρέπει να θέτουμε στόχους ρεαλιστικούς. Δεν πρέπει να παλεύουμε ούτε με χίμαιρες, ούτε με ουτοπίες. Πρέπει να θέτουμε στόχους μεγάλους, αλλά στόχους οραματικούς, που σημαίνει ότι μπορούμε να τους επιτύχουμε. Θα μου πείτε πώς γίνεται αυτό; Πρέπει να εμπνευσθούμε από πολλά, αρκεί όμως η έμπνευση από κάτι, το οποίο έχω κρατήσει ήδη από τα εφηβικά μου χρόνια, από τον στίχο του μεγάλου Εθνικού μας Ποιητή, του Διονυσίου Σολωμού, στους ‘Ελεύθερους Πολιορκημένους’. Τους στόχους μας πρέπει να τους βάζουμε με ‘λογισμό και με όνειρο’, όχι με ουτοπίες – το ξανατονίζω. Με λογισμό, που σημαίνει ξέρουμε τι είμαστε, ξέρουμε πού βρισκόμαστε, ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε. Αλλά και με όνειρο, με όραμα, όχι να μας τρώει η καθημερινότητα. Όχι να μένουμε ικανοποιημένοι απ’ αυτό που έχουμε επιτύχει ή νομίζουμε ότι έχουμε επιτύχει.

Το δεύτερο είναι ότι αφού θέτουμε τον μεγάλο στόχο πρέπει να πιστεύουμε σ’αυτόν. Να πιστεύουμε ότι μπορούμε να τον επιτύχουμε. Αλλά μπορούμε να τον επιτύχουμε όχι μόνοι μας, ούτε υπολογίζοντας μόνο στους υπόλοιπους. Όλοι μαζί. Αυτό το «όλοι μαζί» σημαίνει ότι ξέρουμε πώς διαχειριζόμαστε και το δικό μας εγώ και την προσωπικότητα των άλλων. Ας μην αυταπατώμεθα. Οι μεγάλοι στόχοι επιτυγχάνονται από ανθρώπους που είναι και ισχυρές προσωπικότητες. Δεν επιτυγχάνονται – πρέπει να είμαστε ειλικρινείς – με μετριότητες οι μεγάλοι στόχοι. Κι επιτέλους σ’ αυτόν τον Τόπο πρέπει να μπορέσουμε να καταπολεμήσουμε αυτό που πάντοτε έχω πει ότι είναι η χειρότερη δικτατορία, την οποία έχουμε αντιμετωπίσει ως Έλληνες. Αυτό που λέγεται «η δικτατορία των μετρίων». Αυτό που μας ωθεί την Αριστεία να την υποτιμάμε, γιατί δεν μπορούμε να την φτάσουμε. Το «εγώ» μετατρέπεται σε «εμείς» όταν η ισχυρή προσωπικότητα μαθαίνει όχι να επιβάλλεται στους άλλους, αλλά να εμπνέει με το παράδειγμά της. Και το κυριότερο, η κάθε ισχυρή προσωπικότητα να αναγνωρίζει στον άλλον, εφόσον αυτό συμβαίνει, ότι είναι καλύτερος από αυτόν. Πρέπει το αίσθημα του φθόνου να το βγάλουμε από μέσα μας αν θέλουμε να πάμε μπροστά. Να μάθουμε να αναγνωρίζουμε στον καθένα αυτό που πραγματικά του ανήκει. Μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε την μετατροπή για μεγάλους στόχους του «εγώ» σε «εμείς». Όχι με την ισοπέδωση, αλλά με την έμπνευση. Αλλά κυρίως με την αναγνώριση του τι αναλογεί στον καθένα.

Και, τέλος, θέλω να αναφερθώ στο ηγετικό πρότυπο. Γιατί σε κάθε μεγάλη συλλογική προσπάθεια υπάρχει ένας ηγέτης, ο οποίος και αυτός πρέπει να είναι ισχυρή προσωπικότητα. Πρέπει όμως να μάθει να εμπνέει, να μην επιβάλλεται. Η επιβολή δεν σημαίνει τίποτα. Η ισοπέδωση της προσωπικότητας των άλλων δεν οδηγεί πουθενά. Ο ηγέτης πρέπει να εμπνέει. Για να εμπνέει ο ηγέτης, ξέρετε, πρέπει ο ίδιος να δίνει το παράδειγμα. Είναι δύσκολο «άθλημα» η ηγεσία. Δεν σημαίνει ότι διοικείς τους άλλους, όταν εσύ ο ίδιος δεν έχεις μάθει πραγματικά να είσαι το υπόδειγμα αυτού που θέλεις να εμπνεύσεις σε εκείνους. Γι’ αυτό είναι δύσκολο «άθλημα», σας το είπα. Προϋποθέτει στερήσεις, προϋποθέτει ένα υπόδειγμα ζωής. Και αυτό το υπόδειγμα ζωής δεν είναι εύκολο. Αλλά πρέπει να μάθουμε τι επιδιώκουμε στη ζωή μας, τι θέλουμε να προσφέρουμε. Δεν είναι εύκολο, ξέρετε, να τα έχεις όλα στη ζωή.

Και αυτοί οι άνθρωποι δεν τα είχαν όλα όταν ξεκίνησαν τούτη την μεγάλη προσπάθεια. Την πίστεψαν, την υπηρέτησαν. Είναι σήμερα εδώ και κρατάει αυτό το παράδειγμά τους. Γι’ αυτό είμαστε όλοι εδώ και εγώ προσωπικώς. Ευχαριστώ λοιπόν όχι μόνο γι’ αυτό που πετύχατε, σας το λέω και πάλι, αλλά και γι’αυτό που μας διδάσκετε. Και εύχομαι να διδάξετε σ’ εκείνους που σας διαδέχθηκαν και θα σας διαδεχθούν και στο μέλλον και σε όλους εμάς. Συγχαρητήρια και καλή δύναμη στη ζωή για όλα τα υπόλοιπα.-