Αγαπητή Μαριάννα,

Πριν 30 χρόνια, το 1990 για την ακρίβεια, γεννιόταν, με δημιουργό εσένα, ο Σύλλογος «ΕΛΠΙΔΑ», κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Ένας Σύλλογος Φίλων Παιδιών με Καρκίνο, ο οποίος είχε ως στόχο να ενώσει Συνανθρώπους, κάτω από τον ιερό θόλο του Ανθρωπισμού και της Αλληλεγγύης, για να δώσουν στα Παιδιά με καρκίνο την Ελπίδα. Την Ελπίδα όχι με την αφηρημένη της, γενική και αόριστη, έννοια, αλλά την Ελπίδα «ζωντανή», δηλαδή την Ελπίδα για τα Παιδιά με καρκίνο ως δύναμη υπεράσπισης της ζωής και της συνακόλουθης πορείας δημιουργίας.

1. Μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια «στρατεύθηκαν» πολλοί μαζί σου, στον μεγάλο αγώνα στήριξης του Παιδιού που πάσχει. Έτσι που η «ΕΛΠΙΔΑ», ο Σύλλογος Φίλων Παιδιών με Καρκίνο, ορθώθηκε σαν «έπαλξη» υπεράσπισης της Ζωής όταν ξεκινάει, στην ουσία δε υπεράσπισης των θεμελίων του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. «Έπαλξη» που κάνει πράξη, υπέρ του πάσχοντος Παιδιού, το μέγιστο Χριστιανικό πρόταγμα, του οποίου το ευαίσθητο διάνυσμα μας καλεί να ξεκινάμε από το «Αγαπάτε Αλλήλους», για να φθάσουμε στην, οριακή για τον Άνθρωπο, αρχή του «Αγαπήσεις τον Πλησίον σου ως Σεαυτόν».

2. Με τον τρόπο αυτόν η «ΕΛΠΙΔΑ» έχει υπερακοντίσει ακόμη και την επιταγή του άρθρου 21 του Συντάγματος, η οποία καθιερώνει την υποχρέωση προστασίας της παιδικής ηλικίας. Και μάλιστα την έχει υπερακοντίσει με διπλό τρόπο: Πριν απ’ όλα διότι η δράση της «ΕΛΠΙΔΑΣ» δεν περιχαρακώνεται μέσα στα όρια της, stricto sensu, προστασίας της παιδικής ηλικίας, αλλά επεκτείνεται στην προστασία της εν γένει ζωής, από το ξεκίνημά της. Και, δεύτερον, διότι η ως άνω συνταγματική επιταγή απευθύνεται στο Κράτος, του οποίου η «ΕΛΠΙΔΑ» καλύπτει τα μεγάλα κενά στον κρίσιμο αυτό τομέα, και κυρίως σε χαλεπούς καιρούς, όταν η πολύμορφη κρίση τείνει να θίξει τον κοινωνικό ιστό και να προκαλέσει ως και την ρήξη του, με όλες τις εντεύθεν συνέπειες.

3. Τούτη η «έπαλξη» της «ΕΛΠΙΔΑΣ», μέσα στα 30 χρόνια της, έγινε πραγματικό «Κάστρο» Ανθρωπισμού, τα «τείχη» του οποίου συνθέτουν, μεταξύ άλλων, το Ογκολογικό Νοσοκομείο για Παιδιά -με «ψυχή» την Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών για Παιδιά και την πρωτοποριακή Τράπεζα Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών- καθώς και ο Ξενώνας «ΕΛΠΙΔΑ». Ένας Ξενώνας, που λειτουργεί σαν μια ζεστή αγκαλιά για τα παιδιά από την περιφέρεια και για τις οικογένειές τους, καθ’ όλο το διάστημα της θεραπείας τους.

4. Τώρα πια, το «Κάστρο» της «ΕΛΠΙΔΑΣ» και οι «επάλξεις» του είναι ορατές πολύ πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας μας. Η παγκόσμια ακτινοβολία του είναι μια απτή απόδειξη της αναγνώρισης του έργου της «ΕΛΠΙΔΑΣ» διεθνώς, κατ’ εξοχήν δε του έργου στήριξης Παιδιών, τα οποία προέρχονται από Χώρες που δεν διαθέτουν τις κατάλληλες υποδομές, προκειμένου να διασφαλίσουν την θεραπεία Παιδιών με καρκίνο.

Αγαπητή Μαριάννα,

5. Όσοι βιώσαμε την συναρπαστική εμπειρία της «θεμελίωσης» της «ΕΛΠΙΔΑΣ», το 1990, γνωρίζουμε πόσο πίστεψες σε αυτό το εγχείρημα. Λίγοι -θάλεγα ελάχιστοι- φαντάζονταν την συνέχεια, την οποία όμως διασφάλισες από την αρχή «με λογισμό και μ’ όνειρο», κατά τον στίχο του Εθνικού μας Ποιητή, του Διονυσίου Σολωμού, από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους».

6. Και ύστερα, μιας και μιλάμε για το Παιδί, και ουσιαστικώς για το Παιδί που πάσχει, θέλω να φέρω, ως ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης της προσφοράς σου από την πλευρά της Πολιτείας, στο φως το πόσο το όραμά σου για την «ΕΛΠΙΔΑ» ήταν κοντά στις σκέψεις του Antoine de Saint–Exupéry, όταν έγραφε, το 1943 -ήτοι μέσα στην δίνη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου- το έργο του «Le Petit Prince» («Ο Μικρός Πρίγκηπας»). Ένα έργο για το Παιδί, που κατέληξε όμως να γίνει αριστούργημα της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας αναφορικά με τον τρόπο σύλληψης της ζωής, υπό όρους εξόχως εκφραστικών συμβολισμών. Αρκούν, νομίζω, οι εξής δύο, άκρως αντιπροσωπευτικές, σκέψεις του Antoine de Saint–Exupéry: Κατά την πρώτη, «βλέπουμε καλά μόνο με την καρδιά. Τα μάτια βλέπουν μόνο το στοιχειώδες». Και κατά την δεύτερη, «φτιάξε με την ζωή σου ένα όνειρο και μ’ ένα όνειρο μια πραγματικότητα».

Εύχομαι -προσωπικώς είμαι βέβαιος- η «ΕΛΠΙΔΑ» ν’ ανοίγει αδιάκοπα νέους, φωτεινούς, δρόμους για την στήριξη του Παιδιού που πάσχει, στην ουσία όμως δρόμους για τον Άνθρωπο και την Ζωή. Δρόμους που τους έχουμε τόσο περισσότερο ανάγκη, όσο ο Άνθρωπος και η Αλληλεγγύη δοκιμάζονται, δυστυχώς ολοένα και περισσότερο, μέσ’ από μια επιφανειακή ως ανεύθυνη θεώρηση της σημασίας και της αποστολής της Οικονομίας και του Περιβάλλοντος, ιδίως δε της Οικολογικής Ισορροπίας σε πλανητική κλίμακα. Μια θεώρηση που οδηγεί, μοιραία, σε αντίστοιχη επικράτηση μιας επιφανειακής ως ανεύθυνης ιεράρχησης των Αρχών και των Αξιών, τις οποίες πρέπει να υπερασπισθούμε όπως αρμόζει στο Παιδί, άρα στον Άνθρωπο και στην Ζωή. Κι ακόμη, εύχομαι η «ΕΛΠΙΔΑ» να εμπνεύσει και άλλους, πολλούς, όχι μόνο προκειμένου να προστεθούν στις τάξεις της αλλά και για ν’ ακολουθήσουν, χτίζοντας το δικό τους «Κάστρο» Ανθρωπισμού και Αλληλεγγύης, το απαράμιλλο παράδειγμά της.