ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Χθες γίναμε μάρτυρες δραματικών εξελίξεων στην Ισπανία και την Καταλονία. Εξελίξεις που προοιωνίζονται άσχημα πράγματα όχι μόνο για την Ισπανία αλλά για όλη την Ευρώπη. Πιστεύετε ότι τέτοιες δραματικές εξελίξεις μπορεί να ξαναζήσουμε και στα Βαλκάνια με τους δαίμονες του αλυτρωτισμού να επανέρχονται;
Επίσης κύριε Πρόεδρε, πολλοί συνδέουν τις εξελίξεις στο Κόσσοβο με την κατάσταση που υπάρχει στην Κύπρο. Θα ήθελα ένα σχόλιο. Σας ευχαριστώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σε ό,τι αφορά το πρώτο ζήτημα: Θα θυμάστε ότι είπα πριν ότι τούτες τις ώρες ζούμε κρίσιμες ώρες για την Ευρώπη. Οι εξελίξεις αυτές αφορούν την Ευρώπη στο σύνολό της. Και πρέπει να σκύψουμε με πολλή περίσκεψη πάνω στα θέματα αυτά. Πρέπει να υπερασπισθούμε την ενότητα και την συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να διαδραματίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση τον ρόλο ο οποίος της αναλογεί. Και κάθε Λαός της Ευρώπης, κάθε Κράτος-Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να ξέρει ότι έχει δικαιώματα, βεβαίως, επειδή ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει όμως και υποχρεώσεις. Και αυτές τις υποχρεώσεις πρέπει να τις εκπληρώσει στο ακέραιο. Όσοι μετέχουμε στην Ευρώπη πρέπει να εφαρμόζουμε το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ας το αντιληφθούμε και ας πάρουμε τις αποφάσεις όχι εν θερμώ, αλλά σύντομα όμως, και με την περίσκεψη που πρέπει.
Να θυμόμαστε επίσης, σε ό,τι αφορά τα ζητήματα που είδαμε χθες στην Καταλονία, τι άλλα προηγούμενα μπορεί να δημιουργηθούν για την Ευρώπη. Και κατά πόσο τα προηγούμενα αυτά είναι συμβατά με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, είναι συμβατά με την πορεία προς την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Σας διαβεβαιώ θα πρέπει να δούμε με πολλή περίσκεψη αλλά και αποφασιστικότητα τούτη την ώρα αυτόν τον μεγάλο στόχο: της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, της θεσμικής εμβάθυνσης της Ευρώπης. Και να θυμόμαστε και όσοι έχουμε τις όποιες διαφορές μεταξύ μας ότι όσοι είμαστε στην Ευρώπη, οι Λαοί που ανήκουμε στην Ευρώπη, έχουμε ένα κοινό συνεκτικό κρίκο, που μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις οποιεσδήποτε διαφορές: Αυτός λέγεται Ευρώπη. Αν πιστεύουμε στην Ευρώπη, μπορούμε να κάνουμε και τους συμβιβασμούς που πρέπει για να μπορέσουμε να λύσουμε τα προβλήματά μας. Πάντως πρέπει ν’ αποφασίσουμε ότι δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσουμε την Ευρώπη για να λύσουμε τα δικά μας προβλήματα ή να θεωρήσουμε ότι αναζητούμε συμμαχίες για να επιβάλλουμε τις δικές μας απόψεις. Δεν είναι η Ευρώπη forum επίλυσης διαφορών κατά το δοκούν. Είναι μια μεγάλη Δύναμη, με Ευρωπαϊκή και εξίσου μεγάλη Παγκόσμια ιστορική ευθύνη.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο ζήτημα, για όσους προσπαθούν να κάνουν συγκρίσεις ανάμεσα στο θέμα του Κοσσόβου, παραδείγματος χάριν, και την Κύπρο: Ξέρετε, είναι δύσκολο να το πω, αλλά θα το πω: Θα πρέπει να τους παραπέμψει κανείς σε στοιχειώδη μαθήματα Διεθνούς Δικαίου. Γιατί επ’ αυτού του ζητήματος και για την τεράστια διαφορά – «μέρα με τη νύχτα» όπως λέμε στην Ελλάδα – που υπάρχει ως προς το θέμα επίλυσης του Κυπριακού και το ζήτημα του Κοσσόβου έχει ήδη γνωμοδοτήσει από το 2010, όπως είναι γνωστό, το Διεθνές Δικαστήριο. Όποιος διαβάσει τα σκεπτικά, να το πω έτσι, τα obiter dicta αυτής της γνωμοδότησης καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά ότι καμία σχέση δεν έχει το ένα με το άλλο. Και όποιοι προσπαθούν να βρουν κοινά σημεία μάλλον θα πρέπει να δώσουν εξετάσεις όχι έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά έναντι, αν θέλετε, εκείνων που διδάσκουν σε πρωτοετείς φοιτητές το Διεθνές Δίκαιο. Τίποτα άλλο δεν έχω να πω. Κι ας μην ψαρεύουν σε τέτοια θολά νερά. Δεν περνάνε τέτοιες απόψεις ούτε τέτοιες συγκρίσεις.-
