Σε μιαν εποχή, κατά την οποία ο Άνθρωπος χειμάζεται δεινώς, και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα, το χρέος όλων μας για την υπεράσπιση και την έμπρακτη έκφραση της αμέριστης Αλληλεγγύης μας υπέρ των Ατόμων με Αναπηρία αποκτά διαστάσεις Ανθρωπιστικού, Θεσμικού και Πολιτισμικού προτάγματος. Προτάγματος, το οποίο αφορά κάθε δημοκρατικώς οργανωμένο και πολιτισμένο Λαό. Το πρόταγμα αυτό αφορά πολύ περισσότερο εμάς, τους Έλληνες, και μάλιστα υπό διπλή έποψη. Η πρώτη εκπορεύεται από το Σύνταγμά μας, το οποίο, μέσω των διατάξεων του άρθρου 21 παρ. 3 και 6 -όπως ενισχύονται ερμηνευτικώς από τις γενικές ρήτρες του άρθρου 2 παρ. 1, περί σεβασμού της αξίας του Ανθρώπου και του άρθρου 5 παρ. 1, περί ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του- καθιερώνει, expressis verbis, ειδικό καθεστώς προστασίας προς όφελος των Ατόμων με Αναπηρία, δημιουργώντας, ταυτοχρόνως, συγκεκριμένα δικαιώματα και έννομα συμφέροντα υπέρ αυτών. Και η δεύτερη εκπορεύεται από τον ίδιο τον Πολιτισμό μας -που συνιστά θεμελιώδη πυλώνα του κοινού μας Ευρωπαϊκού Πολιτισμού- έναν Πολιτισμό, τον πυρήνα του οποίου συνθέτουν οι αρχές και οι αξίες του Ανθρωπισμού, της Αλληλεγγύης, της Δικαιοσύνης, κατ’ εξοχήν δε της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.