Πριν από 24 χρόνια έφευγε μια παιδική ζωή, η ζωή του Ανδρέα, και στην θέση της άνθησε ένα χαμόγελο, «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Ένα χαμόγελο που μεταδόθηκε σε πολλές χιλιάδες παιδιά -και ακόμη παραπάνω, αν συλλογισθούμε ότι κάθε παιδί έχει, τουλάχιστον κατά κανόνα, δίπλα του και άλλους- άρα ένα χαμόγελο, το οποίο έχει πάρει εντυπωσιακές διαστάσεις για τα δεδομένα του Τόπου μας, και όχι μόνο. Στην αρχή δεν συνειδητοποιήσαμε την σημασία του. Και τούτο, διότι αυτό το χαμόγελο άνθησε σ’ εποχές που ήταν «εύκολες», ή που νομίζαμε ότι ήταν «εύκολες» για τον Τόπο μας, όπως συμβαίνει, δυστυχώς, σε περιόδους κατά τις οποίες θεωρούμε ότι «τίποτα δυσάρεστο δεν πρόκειται να συμβεί», ακολουθώντας αυτή την «φιλισταϊκή» ψευδαίσθηση ότι «όλα θα πάνε καλά». Τα πράγματα δεν πήγαν καλά, ζήσαμε μια βαθιά κρίση, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα παιδιά και για τον ίδιο τον κοινωνικό μας ιστό. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι σήμερα αυτό που μας λείπει, απ’ όλη την κοινωνία και ιδίως από τα παιδιά, από τους νέους γενικότερα, είναι το χαμόγελο που τους αναλογεί.

1. Για αυτό λέω ότι τώρα αντιλαμβανόμαστε την σημασία αυτού του χαμόγελου, τώρα που ζούμε ακόμη την εποχή μιας ιδιότυπης, πλην όμως επικίνδυνα διαβρωτικής, μελαγχολίας. Και όχι μόνον εμείς, οι Έλληνες, αλλά και άλλοι Λαοί. Σήμερα καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμο είναι αυτό το χαμόγελο. Για αυτό τόσος κόσμος, και όχι φυσικά μόνον εγώ -κάτι που κάνω κατά χρέος, σας διαβεβαιώνω- συμπαριστάμεθα στον κ. Κώστα Γιαννόπουλο και στο «Χαμόγελο του Παιδιού». Αυτή την προσπάθεια ο κ. Κώστας Γιαννόπουλος την «πήρε πάνω του» μόνος. Από την αρχή πάσχισε να την μεταλαμπαδεύσει και σε άλλους, ακριβώς γιατί είναι ένας σεμνός άνθρωπος, ένας άνθρωπος προσφοράς. Δοθέντος ότι μόνον οι σεμνοί άνθρωποι έχουν την δύναμη να δίνουν. Η σεμνότητα είναι η βασική ιδιότητα την οποία έχει εκείνος, ο οποίος προσφέρει ανιδιοτελώς.

2. Γρήγορα κατάλαβε ότι ορισμένοι από αυτούς που τον περιέβαλαν είτε δεν πίστευαν σ’ αυτό που έκανε, είτε ήθελαν να το αξιοποιήσουν για τους δικούς τους λόγους. Και αναγκάσθηκε να το «πάρει επάνω του» μόνος, όπως είπα. Πρέπει να σας υπενθυμίσω ότι, αρχικώς τουλάχιστον, ο κ. Κώστας Γιαννόπουλος αμφισβητήθηκε. Και θέλω να σας εξομολογηθώ ότι τούτο δεν με εξέπληξε, απλά με πίκρανε, γιατί δείχνει μια παθολογική κοινωνική κατάσταση. Πρέπει και τα καλά της κοινωνίας μας να τα ομολογούμε, αλλά πρέπει κυρίως να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας για να τα διορθώνουμε. Δυστυχώς, είμαστε μια κοινωνία που σε πολλές περιπτώσεις φειδωλευόμαστε τον έπαινο από φθόνο ή τον σπαταλούμε από ιδιοτέλεια. Τον φειδωλευόμαστε από φθόνο γιατί δεν θέλουμε να δεχθούμε ότι κάποιος είναι καλύτερος από εμάς, κάποιος έχει μεγαλύτερη δύναμη προσφοράς. Και σπαταλούμε τον έπαινο από ιδιοτέλεια, γιατί τον παρέχουμε σε όσους πιστεύουμε ότι θα μας τον ανταποδώσουν. Είναι μεγάλο το ελάττωμα, αφού μέσα από αυτό ισοπεδώνονται οι ικανοί άνθρωποι και η προσωπικότητά τους. Έχουμε χρέος ν’ αντιληφθούμε πόσο αναγκαίο είναι να στηριχθούμε σ’ εκείνους, που θέλουν να δώσουν γιατί έχουν το ανάλογο περίσσευμα ψυχής.

3. Αυτό το περίσσευμα ψυχής υπάρχει στον κ. Κώστα Γιαννόπουλο, υπάρχει και σε όλους εκείνους, τους οποίους δεν γνωρίζουμε μέσα στο «Χαμόγελο του Παιδιού» που, όμως, έχουν αγωνισθεί με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια. Και θέλω να τονίσω τούτο: Ότι αυτό που κάνει «Το Χαμόγελο του Παιδιού» είναι ένα παράδειγμα για όλους μας. Πολλώ μάλλον όταν καθένας γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι για την Κοινωνία μας να υπάρχουν, ενωμένες μεταξύ τους, δυνάμεις ανιδιοτελούς προσφοράς. Με τον τρόπο αυτόν επέρχεται συσπείρωση όλων εκείνων των δυνάμεων τούτου του Τόπου μας που, αντιλαμβανόμενες τι είναι αυτό το οποίο πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε, γνωρίζουν καλά ότι οφείλουμε να ενώσουμε τις προσπάθειές μας και, κυρίως, ν’ αποδώσουμε σε καθένα αυτό που πραγματικά του ανήκει. Όταν το καταλάβουμε θ’ αντιληφθούμε ότι αυτό είναι μια μεγάλη αρετή. Και για εμάς, τους Έλληνες, είναι Εθνική Αρετή, αφού δεν είμαστε πολλοί και έχουμε μπροστά μας μεγάλους κινδύνους. Και αυτούς τους κινδύνους μόνον ενωμένοι μπορούμε να τους εξουδετερώσουμε. Αλλά τούτο θα συμβεί όταν ξεπεράσουμε το Εγώ μας και στο λεξιλόγιό μας μπει, επιτέλους, πολύ περισσότερες φορές το Εμείς.

Συγχαρητήρια κ. Γιαννόπουλε, φίλε Κώστα, και καλή δύναμη. Θα είμαστε κοντά σου.

Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΪΤΑΣ