Σας ευχαριστώ θερμώς γιατί μου δίνετε την ευκαιρία να μετάσχω στην Εκδήλωση με θέμα «Λόρδος Βύρων. Η συμβολή του στην Ανεξαρτησία της Ελλάδας» και, έστω δια του σύντομου χαιρετισμού μου, να σας εκθέσω ορισμένες σκέψεις αναφορικά με το πόσο και πώς ο Λόρδος Βύρων, ιδίως μέσω του Ρομαντικού του Πνεύματος και της εξ αυτού δράσης του, επηρέασε, καταλυτικώς, την διαδικασία «γέννησης» του Νεώτερου Ελληνικού Κράτους.

1. Η «κυοφορία» του πρώτου Έθνους-Κράτους στην Ευρώπη, δηλαδή του Νεώτερου Ελληνικού Κράτους, κάθε άλλο παρά εύκολη μπορεί να χαρακτηρισθεί. Και τούτο διότι πολλές, προ του 1821, προσπάθειες των αγωνιζόμενων Ελλήνων απέβησαν άκαρπες, ενώ και η μετά το 1821 πορεία χαρακτηρίζεται από πολυάριθμα και μεγάλα εμπόδια και αντίστοιχες, επώδυνες γι’ αυτούς, διακυμάνσεις.

Α. Τούτο οφείλεται, τουλάχιστον σε πολύ μεγάλο βαθμό, στην αμφιθυμία και στην επέκεινα διστακτικότητα των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, ήτοι της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, οι οποίες, έχοντας και αντικρουόμενα συμφέροντα εν προκειμένω, δεν κατάφερναν να ξεκαθαρίσουν την κοινή τους στάση ως προς την τύχη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μολονότι αυτή έδειχνε από καιρό πολλαπλά απτά δείγματα αποδυνάμωσης. Προς αυτή την, δυσμενή για τους αγωνιζόμενους Έλληνες, κατεύθυνση συνέβαλε, αναμφισβήτητα, και το γεγονός ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν είχαν ακόμη απογαλακτισθεί από τις μνήμες -ακριβέστερα δε από τα υπολείμματα ψευδαισθήσεων- των δεσποτικού τύπου Αυτοκρατοριών, που είχαν προηγουμένως κυριαρχήσει στην Ευρώπη. Όσο και αν τούτο φαίνεται, prima faciae, αντιφατικό, η ιδεολογία του Διαφωτισμού υπήρξε «σύμμαχος» της στάσης αυτής των Μεγάλων Δυνάμεων, όπως προκύπτει και από τα εξής:

Β. Βεβαίως, ουδείς δικαιούται να παραγνωρίσει το ότι στον Διαφωτισμό οφείλεται, κατά μεγάλο μέρος, η καλλιέργεια και διαμόρφωση ενός είδους Ευρωπαϊκής «ιδέας» και «ιδεολογίας», στην οποία πολλά οφείλει και η σύγχρονη προσπάθεια για την δημιουργία ενός ολοκληρωμένου Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος, μέσω της αντίστοιχης ολοκληρωμένης ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

1. Πλην όμως τον Διαφωτισμό, ως τρόπο σκέψης και ιστορικής έρευνας, ελάχιστα -ή και καθόλου- απασχόλησε ο προβληματισμός αναφορικά με την γέννηση του Έθνους-Κράτους, ως ιστορικώς νομοτελειακής μετεξέλιξης του προτύπου των δεσποτικών Αυτοκρατοριών. Για την ακρίβεια, ο Διαφωτισμός είτε αγνόησε είτε υποτίμησε μια τέτοια ουσιώδη μεταβολή του κρατικού προτύπου, πράγμα που οφείλεται στην ιδιοσυστασία των προτεραιοτήτων, τις οποίες έθεσαν οι εκπρόσωποί του. Με την έννοια ότι στόχος του Διαφωτισμού και των εκπροσώπων του ήταν, κατά κύριο λόγο, ο εξορθολογισμός των δεσποτικών Αυτοκρατοριών, μέσω -μεταξύ άλλων φυσικά- της εμπέδωσης της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και της διασφάλισης της ακώλυτης άσκησης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, κατ’ εξοχήν δε των Ατομικών, και όχι η πλήρης κατεδάφιση του προτύπου, το οποίο «ενσάρκωναν, θεσμικώς και πολιτικώς, οι δεσποτικές Αυτοκρατορίες.

2. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι, κατά βάθος, ο Διαφωτισμός δεν υπήρξε «επαναστατικό», κατά κυριολεξία, κίνημα, αλλά πολύ περισσότερο ένα κίνημα εξορθολογισμού του συντηρητισμού, έτσι ώστε αυτός να προσαρμοσθεί στα ραγδαίως μεταβαλλόμενα δεδομένα της εποχής, δίχως να εκλείψει πλήρως.

2. Κατά ένα, σαφώς προφανή, τρόπο στον αντίποδα του Διαφωτισμού, ο Ρομαντισμός εμφανίσθηκε και κινήθηκε, με τις πολυπρισματικές διαστάσεις του πεδίου επιρροής του, ως γνήσιο επαναστατικό κίνημα, με την έννοια της επινόησης και της στήριξης της επέλευσης ριζοσπαστικών αλλαγών.

Α. Και μια- ίσως η κορυφαία για την εποχή εκείνη- από τις αλλαγές αυτές αφορούσε και τον τρόπο σύλληψης του κρατικού προτύπου, δια μέσου της υιοθέτησης της δομής και της αντίστοιχης ιδεολογικής έκφρασης του Έθνους-Κράτους. Το παράδειγμα της «κυοφορίας» του Νεώτερου Ελληνικού Κράτους βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές:

Β. Με «ηγήτορα» τον Λόρδο Βύρωνα, το εκτεταμένο πια στην Ευρώπη Φιλελληνικό ρεύμα, όπως γιγαντώθηκε μετά την πολιορκία και την Έξοδο του Μεσολογγίου- μεταξύ 9 και 10 Απριλίου 1826- συνέβαλε καθοριστικώς στο ν’ αποφασίσουν οι Μεγάλες Δυνάμεις, αρχικά το 1827 την δημιουργία Ελληνικού Έθνους-Κράτους και, τρία χρόνια αργότερα, το 1830, την επισημοποίησή του με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου. Ένα Έθνος-Κράτος, το οποίο έμελλε, μέσα σε λίγες δεκαετίες, ν’ αποτελέσει την αφετηρία του κανόνα ως προς το κρατικό πρότυπο που θα επικρατούσε στην Ευρώπη, όπως απέδειξαν οι μετέπειτα εξελίξεις π.χ. για το Βέλγιο, την Ιταλία, την Γερμανία και τα τότε Κράτη της Βαλκανικής. Ως προς την κατά τ’ ανωτέρω συμβολή του Λόρδου Βύρωνα, η διεθνής έρευνα και βιβλιογραφία πολλά οφείλει στο εμβληματικό έργο του, παγκόσμιας εμβέλειας, Ιστορικού κ. Roderick Beaton με τίτλο: «Ο πόλεμος του Μπάιρον» (εκδ. Πατάκη, 2015).

Σίγουρα, ο Διαφωτισμός και ο Ρομαντισμός έχουν, καθένας από την πλευρά του, αντίστοιχο μερίδιο στην εμπέδωση των θεσμών της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και στην καθιέρωση των πρώτων εγγυήσεων ως προς την ακώλυτη άσκηση των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Είναι, όμως, εξίσου ιστορικώς ακριβές, ότι η γέννηση του Έθνους-Κράτους, με την ίδρυση του Νεώτερου Ελληνικού Κράτους και η μετέπειτα ταχύτατη -τηρουμένων βεβαίως των ιστορικών αναλογιών- γενίκευση του κρατικού αυτού προτύπου που οδήγησε στην Ευρώπη του σήμερα, οφείλει τα μέγιστα στον Ρομαντισμό και στους γνήσιους εκφραστές του, κατά το κρίσιμο εκείνο χρονικό διάστημα, φυσικά με σπουδαιότερο και πιο αντιπροσωπευτικό εκφραστή τον Λόρδο Βύρωνα.