Κύριε Πατρίκιε,

Σας επιδίδω το Παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής σε αναγνώριση της αξίας σας ως αυθεντικού εκπροσώπου της σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας. Εκπροσώπου, ο οποίος οδηγεί την Λογοτεχνία μας πολύ έξω από τα σύνορά μας, για να εκπέμπει την λάμψη της «urbi et orbi», όπως είναι ο εκ καταγωγής προορισμός της.

Αν πρέπει να εστιάσω την λογοτεχνική προσφορά σας σ’ ένα ιδιαίτερο πεδίο της, επιλέγω εκείνο -έντονα επηρεασμένο από τον, βιωματικής προέλευσης, κοινωνιολογικό στοχασμό σας- το οποίο αναδεικνύει ότι γράφετε ποιήματα γιατί οι μέρες μας δεν είναι «ποιητικές». Με την στάση σας λοιπόν δίνετε τον δίκαιο αγώνα να «μπολιάσουμε» τις, εν πολλοίς στείρες πνευματικώς, μέρες μας με την ευαισθησία της ποίησης. Και κάπως έτσι, η στάση σας αυτή δίνει έμπρακτη απάντηση στο εμβληματικό ερώτημα του Φρήντριχ Χάιντερλιν: «Μα τι χρειάζονται οι ποιητές σε τόσο μίζερους καιρούς;»

Ταυτοχρόνως, με το έργο σας υπηρετείτε και μιαν άλλη μεγάλη αλήθεια ως προς την αποστολή της Λογοτεχνίας: Η πραγματική Ποίηση δεν πρέπει ν’ αποστρέφεται ή και ν’ αποφεύγει την δεινή πραγματικότητα και τους χαλεπούς καιρούς. Όλως αντιθέτως, πρέπει να την βιώνει στο βάθος της, για να μπορεί ο Ποιητής να ορθώνει το πνευματικό του ανάστημα απέναντί της.

Τ.ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, πραγματικά νιώθω μεγάλη συγκίνηση αλλά και μεγάλη χαρά για την τιμή που μου κάνετε -που μου κάνει πραγματικά η Ελληνική Δημοκρατία- και που βρίσκομαι αυτή την ώρα σε αυτό τον ωραίο χώρο που είναι ταυτόχρονα προπύργιο της Δημοκρατίας και μαζί εστία του Πολιτισμού. Γιατί Δημοκρατία χωρίς Πολιτισμό δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει. Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω, και σας ξαναβλέπω τόσο καλά. Και θυμάμαι την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε εδώ και είκοσι χρόνια, στο ωραίο νησί των Κυθήρων σε μια εκδήλωση για την ποίησή μου, και που ξαφνικά είδα να βρίσκεται εκεί και ο καθηγητής της Νομικής Προκόπιος Παυλόπουλος, τον οποίο εγώ τον ήξερα ως σοφό Νομικό, αλλά έμεινα κατάπληκτος στην συζήτηση που ακολούθησε με τις γνώσεις που είχε στον τομέα του Πολιτισμού, ειδικότερα της Ποίησης, και με τις στοχαστικές και οξυδερκείς παρατηρήσεις που έκανε. Από τότε η κίνηση των πραγμάτων που ήταν δύσκολη τότε δεν μας επέτρεψε να συναντιόμαστε συχνά, αλλά τα αισθήματα φιλίας και εκτίμησης που δημιουργήθηκαν τότε παραμένουν πάντα ζωντανά. Οφείλω επίσης να πω ότι έχω μεγάλες οφειλές για τη διαμόρφωσή μου στον πατέρα μου και την μητέρα μου. Όχι γιατί απλώς με γέννησαν αλλά και γιατί μου έδωσαν μαθήματα ηθικής και συμπεριφοράς. Επίσης νιώθω ακόμα και σήμερα το κενό κι ας πέρασαν δέκα χρόνια, από την απώλεια της αγαπημένης μου συζύγου Ρένας Σταυρίδου-Πατρικίου. Αλλά τα κενά που αφήνει η ζωή υπερκαλύπτονται από άλλες ανθρώπινες παρουσίες όπως η παρουσία των παιδιών μου και των εγγονιών μου. Και πάλι θέλω να σας εκφράσω την βαθύτατη συγκίνηση για την τιμή που μου κάνετε. Σας ευχαριστώ πολύ.